The Green Man, as a vegetation god, has been shown not to exist. (...) He was invented for a world which was beginning to need him, a world in which people were gradually realising how industrialisation was stealthily degrading our planet. (...) He represents all that the modern world undervalues, excludes or lacks. (...) His appearance, as a hybrid of man and plant, insists that humans are inextricably part of that natural world which we in the West are so keen to subjugate.
Carolyne Larrington, “The Land of the Green Man: A Journey Through the Supernatural Landscapes of the British Isles”, 2015.
MÚSICA: Ragnhild Furholt - Tor Brynjulv og Fluga
youtu.be/NUiT8M4WUYQ
© All Rights Reserved
O tema iconográfico do Green man (ou home vexetal), chamado así internacionalmente despois da publicación dun estudio clásico sobre o particular nos anos 30 do século pasado, resulta aínda hoxe en día un tanto misterioso por ser un auténtico supervivente a modas e estilos ao longo do tempo, pois parece evidente que se adapta perfectamente a diferentes usos tanto decorativos como simbólicos, sendo estes últimos pouco precisos e variables no tempo. Entre o gran número de representacións pódense distinguir máis ou menos tres tipos: unha cabeza xeralmente masculina da que agroma unha vexetación máis ou menos vizosa que se espalla sobre todo desde a boca; unha máscara humana formada totalmente por follas e motivos vexetais, tal e como xa a describira Villard d’Honnecourt no século XIII, e chamadas daquela “têtes de feuilles”; por último unha persoa de corpo enteiro totalmente cuberta por motivos vexetais e follas que forman a súa silueta. Sobre a súa orixe hai moitas teorías diferentes, sendo común emparentar este ser con certas divindades e seres míticos habitantes dos montes e espesuras do mundo clásico e do popular europeo medieval e posterior, representando dalgún xeito o que en Antropoloxía se adoita denominar xenericamente “o outro”, é dicir, a comunidade semellante a nós pero diferente, pertencente a outro mundo e con outras costumes. Parece claro que está moi próximo a figuras do tipo das fadas, gnomos, mouras, ondinas, faunos, orcos, Silvanus, etc. Esta figura está moi próxima por tanto á do chamado “Home salvaxe”, un ser que habita nas fragas densas e está cuberto de pelo con moita profusión habitualmente, común na tradición e literatura popular europea, que será utilizado como elemento portante na heráldica europea durante varios séculos. Pero o home vexetal non está presente só cultura europea, tamén aparecen casos significativos en Oriente Próximo e Medio con interpretacións semellantes. Seguindo esta liña o símbolo que pretenden achegar é o da rexeneración e da fertilidade ligados ao mundo vexetal, pero para algúns autores o seu significado en moitas ocasións está máis próximo a unha sensación de ruína e morte. O caso é que comeza a ser común nas representacións plásticas da Baixa Idade Media e chegan até os nosos días. En Cambados podemos ver certo número de representacións deste tipo iconográfico, desde o século XVI (igrexa do convento franciscano, capela de santa Margarida, igrexa de santa Mariña de Ozo), século XVII (pazo de Faxardo, pazo de Couto ou de Fariña), século XVIII (pazo de Montesacro), século XIX (pazo de Serantellos) e século XX (porta da casa de Galiñáns na Alameda de San Tomé do Mar, tallada por Guillermo Galiñáns, magnífico ebanista desaparecido non hai moitos anos).
MÚSICA: Henry Purcell - Fairy Queen, Z 629 (See, even Night herself is here)
youtu.be/EoY9fuhOli0
© All Rights Reserved
O tema iconográfico do Green man (ou home vexetal), chamado así internacionalmente despois da publicación dun estudio clásico sobre o particular nos anos 30 do século pasado, resulta aínda hoxe en día un tanto misterioso por ser un auténtico supervivente a modas e estilos ao longo do tempo, pois parece evidente que se adapta perfectamente a diferentes usos tanto decorativos como simbólicos, sendo estes últimos pouco precisos e variables no tempo. Entre o gran número de representacións pódense distinguir máis ou menos tres tipos: unha cabeza xeralmente masculina da que agroma unha vexetación máis ou menos vizosa que se espalla sobre todo desde a boca; unha máscara humana formada totalmente por follas e motivos vexetais, tal e como xa a describira Villard d’Honnecourt no século XIII, e chamadas daquela “têtes de feuilles”; por último unha persoa de corpo enteiro totalmente cuberta por motivos vexetais e follas que forman a súa silueta. Sobre a súa orixe hai moitas teorías diferentes, sendo común emparentar este ser con certas divindades e seres míticos habitantes dos montes e espesuras do mundo clásico e do popular europeo medieval e posterior, representando dalgún xeito o que en Antropoloxía se adoita denominar xenericamente “o outro”, é dicir, a comunidade semellante a nós pero diferente, pertencente a outro mundo e con outras costumes. Parece claro que está moi próximo a figuras do tipo das fadas, gnomos, mouras, ondinas, faunos, orcos, Silvanus, etc. Esta figura está moi próxima por tanto á do chamado “Home salvaxe”, un ser que habita nas fragas densas e está cuberto de pelo con moita profusión habitualmente, común na tradición e literatura popular europea, que será utilizado como elemento portante na heráldica europea durante varios séculos. Pero o home vexetal non está presente só cultura europea, tamén aparecen casos significativos en Oriente Próximo e Medio con interpretacións semellantes. Seguindo esta liña o símbolo que pretenden achegar é o da rexeneración e da fertilidade ligados ao mundo vexetal, pero para algúns autores o seu significado en moitas ocasións está máis próximo a unha sensación de ruína e morte. O caso é que comeza a ser común nas representacións plásticas da Baixa Idade Media e chegan até os nosos días. En Cambados podemos ver certo número de representacións deste tipo iconográfico, desde o século XVI (igrexa do convento franciscano, capela de santa Margarida, igrexa de santa Mariña de Ozo), século XVII (pazo de Fajardo, pazo de Couto ou de Fariña), século XVIII (pazo de Montesacro), século XIX (pazo de Serantellos) e século XX (porta da casa de Galiñáns na Alameda de San Tomé do Mar, tallada por Guillermo Galiñáns, magnífico ebanista desaparecido non hai moitos anos).
MÚSICA: Henry Purcell ~ The Fairy Queen Z 629, First Musick: Prelude
youtu.be/2MERVLIr2uw
© All Rights Reserved
O tema iconográfico do Green man (ou home vexetal), chamado así internacionalmente despois da publicación dun estudio clásico sobre o particular nos anos 30 do século pasado, resulta aínda hoxe en día un tanto misterioso por ser un auténtico supervivente a modas e estilos ao longo do tempo, pois parece evidente que se adapta perfectamente a diferentes usos tanto decorativos como simbólicos, sendo estes últimos pouco precisos e variables no tempo. Entre o gran número de representacións pódense distinguir máis ou menos tres tipos: unha cabeza xeralmente masculina da que agroma unha vexetación máis ou menos vizosa que se espalla sobre todo desde a boca; unha máscara humana formada totalmente por follas e motivos vexetais, tal e como xa a describira Villard d’Honnecourt no século XIII, e chamadas daquela “têtes de feuilles”; por último unha persoa de corpo enteiro totalmente cuberta por motivos vexetais e follas que forman a súa silueta. Sobre a súa orixe hai moitas teorías diferentes, sendo común emparentar este ser con certas divindades e seres míticos habitantes dos montes e espesuras do mundo clásico e do popular europeo medieval e posterior, representando dalgún xeito o que en Antropoloxía se adoita denominar xenericamente “o outro”, é dicir, a comunidade semellante a nós pero diferente, pertencente a outro mundo e con outras costumes. Parece claro que está moi próximo a figuras do tipo das fadas, gnomos, mouras, ondinas, faunos, orcos, Silvanus, etc. Esta figura está moi próxima por tanto á do chamado “Home salvaxe”, un ser que habita nas fragas densas e está cuberto de pelo con moita profusión habitualmente, común na tradición e literatura popular europea, que será utilizado como elemento portante na heráldica europea durante varios séculos. Pero o home vexetal non está presente só cultura europea, tamén aparecen casos significativos en Oriente Próximo e Medio con interpretacións semellantes. Seguindo esta liña o símbolo que pretenden achegar é o da rexeneración e da fertilidade ligados ao mundo vexetal, pero para algúns autores o seu significado en moitas ocasións está máis próximo a unha sensación de ruína e morte. O caso é que comeza a ser común nas representacións plásticas da Baixa Idade Media e chegan até os nosos días. En Cambados podemos ver certo número de representacións deste tipo iconográfico, desde o século XVI (igrexa do convento franciscano, capela de santa Margarida, igrexa de santa Mariña de Ozo), século XVII (pazo de Fajardo, pazo de Couto ou de Fariña), século XVIII (pazo de Montesacro), século XIX (pazo de Serantellos) e século XX (porta da casa de Galiñáns na Alameda de San Tomé do Mar, tallada por Guillermo Galiñáns, magnífico ebanista desaparecido non hai moitos anos).
MÚSICA: Henry Purcell – Fairy Queen (Come let us leave the town)
youtu.be/USnPuBOw6cQ
© All Rights Reserved
O tema iconográfico do Green man (ou home vexetal), chamado así internacionalmente despois da publicación dun estudio clásico sobre o particular nos anos 30 do século pasado, resulta aínda hoxe en día un tanto misterioso por ser un auténtico supervivente a modas e estilos ao longo do tempo, pois parece evidente que se adapta perfectamente a diferentes usos tanto decorativos como simbólicos, sendo estes últimos pouco precisos e variables no tempo. Entre o gran número de representacións pódense distinguir máis ou menos tres tipos: unha cabeza xeralmente masculina da que agroma unha vexetación máis ou menos vizosa que se espalla sobre todo desde a boca; unha máscara humana formada totalmente por follas e motivos vexetais, tal e como xa a describira Villard d’Honnecourt no século XIII, e chamadas daquela “têtes de feuilles”; por último unha persoa de corpo enteiro totalmente cuberta por motivos vexetais e follas que forman a súa silueta. Sobre a súa orixe hai moitas teorías diferentes, sendo común emparentar este ser con certas divindades e seres míticos habitantes dos montes e espesuras do mundo clásico e do popular europeo medieval e posterior, representando dalgún xeito o que en Antropoloxía se adoita denominar xenericamente “o outro”, é dicir, a comunidade semellante a nós pero diferente, pertencente a outro mundo e con outras costumes. Parece claro que está moi próximo a figuras do tipo das fadas, gnomos, mouras, ondinas, faunos, orcos, Silvanus, etc. Esta figura está moi próxima por tanto á do chamado “Home salvaxe”, un ser que habita nas fragas densas e está cuberto de pelo con moita profusión habitualmente, común na tradición e literatura popular europea, que será utilizado como elemento portante na heráldica europea durante varios séculos. Pero o home vexetal non está presente só na cultura europea, tamén aparecen casos significativos en Oriente Próximo e Medio con interpretacións semellantes. Seguindo esta liña o símbolo que pretenden achegar é o da rexeneración e da fertilidade ligados ao mundo vexetal, pero para algúns autores o seu significado en moitas ocasións está máis próximo a unha sensación de ruína e morte. O caso é que comeza a ser común nas representacións plásticas da Baixa Idade Media e chegan até os nosos días. En Cambados podemos ver certo número de representacións deste tipo iconográfico, desde o século XVI (igrexa do convento franciscano, capela de santa Margarida, igrexa de santa Mariña de Ozo), século XVII (pazo de Fajardo, pazo de Couto ou de Fariña), século XVIII (pazo de Montesacro), século XIX (pazo de Serantellos) e século XX (porta da casa de Galiñáns na Alameda de San Tomé do Mar, tallada por Guillermo Galiñáns, magnífico ebanista desaparecido non hai moitos anos).
MÚSICA: Henry Purcell – Fairy Queen (Sing while we trip it)
youtu.be/i-PWRm9F-CA
© All Rights Reserved