O cruceiro de Beiro, situado neste lugar da parroquia de Cordeiro, no concello de Valga, é un exemplar extraordinario pola calidade da súa labra e pola cantidade de anos que teñen pasado por el. Trátase dun exemplar erixido nalgún momento indeterminado do século XVI e presenta características estilísticas que combinan xeitos de facer góticos e renacentistas. Aparentemente erguíase sobre tres gradas, algo que hoxe en día non se pode constatar a causa do detestable trato dado a un elemento tan destacado do noso patrinomio cultural, xa que os predios veciños non dubidaron en axeitar os seus peches e accesos retirando o que lles estorbase desta "antigualla", non dubidando en encaixar o dado que o soporta e as gradas nun patio de recente construción. O dado está achafranado e nos chafráns figura unha serie de caveiras e ósos cruzados referentes ao Calvario, tradicionalmente identificado como lugar onde foi enterrado Adán, sobre o que posteriormente se levantaría a cruz que o redimiría. O varal presenta unha pequena base moldurada propia dos esteos renacentistas e remata nun lixeiro engrosamento moldurado que non chega a constituír un capitel, o que leva a pensar que podería faltar esta peza do seu lugar, se é que algún día a tivo. Enlazando ambos extremos o varal corre con oito caras. A cruz amosa unha estrutura de madeira viva cos cotos presentes, o que lle dá un ritmo salientable ao conxunto, enlazándoos cunha liña que forma uns extremos máis ou menos flordelisados. Por unha cara lábrase ao habitual Cristo crucificado morto, aureolado e pousando o pé dereito sobre o esquerdo. Na outra cara está a labra da Virxe co Neno cun traballo menos logrado pola desproporción dos protagonistas, a desorganización dos pregados e unha rixidez pouco natural de forte sabor popular. Descansa os pés a Virxe sobre unha testa de anxo. Substitúese a serie de cotos da madeira da outra cara por outra de bolas que permiten lograr un ritmo similar. O estado de conservación desta cara é peor que o da outra, pois á rotura que afecta a un dos brazos da cruz únese a desaparición do rostro da Virxe. Hai que lamentar tamén a excesiva limpeza efectuada recentemente sobre o cruceiro que deixou un aspecto desgastado e moi probablemente levou consigo parte da superficie orixinal.
MÚSICA: F.B. Conti - David Oratorio Aria 'Non so, se al sussurrar magiche'
youtu.be/x8EOBlU8-ts
© All Rights Reserved
O cruceiro de Beiro, situado neste lugar da parroquia de Cordeiro, no concello de Valga, é un exemplar extraordinario pola calidade da súa labra e pola cantidade de anos que teñen pasado por el. Trátase dun exemplar erixido nalgún momento indeterminado do século XVI e presenta características estilísticas que combinan xeitos de facer góticos e renacentistas. Aparentemente erguíase sobre tres gradas, algo que hoxe en día non se pode constatar a causa do detestable trato dado a un elemento tan destacado do noso patrinomio cultural, xa que os predios veciños non dubidaron en axeitar os seus peches e accesos retirando o que lles estorbase desta "antigualla", non dubidando en encaixar o dado que o soporta e as gradas nun patio de recente construción. O dado está achafranado e nos chafráns figura unha serie de caveiras e ósos cruzados referentes ao Calvario, tradicionalmente identificado como lugar onde foi enterrado Adán, sobre o que posteriormente se levantaría a cruz que o redimiría. O varal presenta unha pequena base moldurada propia dos esteos renacentistas e remata nun lixeiro engrosamento moldurado que non chega a constituír un capitel, o que leva a pensar que podería faltar esta peza do seu lugar, se é que algún día a tivo. Enlazando ambos extremos o varal corre con oito caras. A cruz amosa unha estrutura de madeira viva cos cotos presentes, o que lle dá un ritmo salientable ao conxunto, enlazándoos cunha liña que forma uns extremos máis ou menos flordelisados. Por unha cara lábrase ao habitual Cristo crucificado morto, aureolado e pousando o pé dereito sobre o esquerdo. Na outra cara está a labra da Virxe co Neno cun traballo menos logrado pola desproporción dos protagonistas, a desorganización dos pregados e unha rixidez pouco natural de forte sabor popular. Descansa os pés a Virxe sobre unha testa de anxo. Substitúese a serie de cotos da madeira da outra cara por outra de bolas que permiten lograr un ritmo similar. O estado de conservación desta cara é peor que o da outra, pois á rotura que afecta a un dos brazos da cruz únese a desaparición do rostro da Virxe. Hai que lamentar tamén a excesiva limpeza efectuada recentemente sobre o cruceiro que deixou un aspecto desgastado e moi probablemente levou consigo parte da superficie orixinal.
MÚSICA: F.B. Conti - David Oratorio Aria 'Ah! Mio re, pallida invidia'
youtu.be/U8rtnP3wHq0
© All Rights Reserved
O cruceiro de Beiro, situado neste lugar da parroquia de Cordeiro, no concello de Valga, é un exemplar extraordinario pola calidade da súa labra e pola cantidade de anos que teñen pasado por el. Trátase dun exemplar erixido nalgún momento indeterminado do século XVI e presenta características estilísticas que combinan xeitos de facer góticos e renacentistas. Aparentemente erguíase sobre tres gradas, algo que hoxe en día non se pode constatar a causa do detestable trato dado a un elemento tan destacado do noso patrinomio cultural, xa que os predios veciños non dubidaron en axeitar os seus peches e accesos retirando o que lles estorbase desta "antigualla", non dubidando en encaixar o dado que o soporta e as gradas nun patio de recente construción. O dado está achafranado e nos chafráns figura unha serie de caveiras e ósos cruzados referentes ao Calvario, tradicionalmente identificado como lugar onde foi enterrado Adán, sobre o que posteriormente se levantaría a cruz que o redimiría. O varal presenta unha pequena base moldurada propia dos esteos renacentistas e remata nun lixeiro engrosamento moldurado que non chega a constituír un capitel, o que leva a pensar que podería faltar esta peza do seu lugar, se é que algún día a tivo. Enlazando ambos extremos o varal corre con oito caras. A cruz amosa unha estrutura de madeira viva cos cotos presentes, o que lle dá un ritmo salientable ao conxunto, enlazándoos cunha liña que forma uns extremos máis ou menos flordelisados. Por unha cara lábrase ao habitual Cristo crucificado morto, aureolado e pousando o pé dereito sobre o esquerdo. Na outra cara está a labra da Virxe co Neno cun traballo menos logrado pola desproporción dos protagonistas, a desorganización dos pregados e unha rixidez pouco natural de forte sabor popular. Descansa os pés a Virxe sobre unha testa de anxo. Substitúese a serie de cotos da madeira da outra cara por outra de bolas que permiten lograr un ritmo similar. O estado de conservación desta cara é peor que o da outra, pois á rotura que afecta a un dos brazos da cruz únese a desaparición do rostro da Virxe. Hai que lamentar tamén a excesiva limpeza efectuada recentemente sobre o cruceiro que deixou un aspecto desgastado e moi probablemente levou consigo parte da superficie orixinal.
MÚSICA: "Te Deum Laudamus" de los Maitines para Nuestra Señora de Guadalupe de Manuel Arenzana (ca.1762-1821). youtu.be/o-LueIRsP7M
© All Rights Reserved
O CRUCEIRO
O xesto monacal da pedra
benzoa o acougo da aldea...
Axiónllanse os camiños
abrazados ao cruceiro,
nunha azul eternidade
de pedra e ceo.
A agonía do sol-por
conmove o planto da terra,
e a paisaxe presígnase
con santas cruces de pedra.
A campaíña de prata
do día,
latexa un ángelus
de epifanía.
E o sol agoniante
ven a encravarse na cruz,
abrindo os marelos brazos
como o salvador Xesús.
Luis Amado Carballo, Proel, 1927.
MÚSICA: G. F. Händel - Eternal Source of Light Divine, from Birthday Ode for Queen Anne
youtu.be/6JkZUu4ngXU
Tags: arquitectura tradicional galega cruceiro cordeiro beiro valga
© All Rights Reserved
(...)
Entre las reliquias que la Cristiandad guarda, una se conserva en Mostar de Croacia, cuya misma inverosimilitud la hace verdadera -y quiero que se tome el término en toda su extensión-. Se trata de un pajarillo de barro que Jesús modeló cuando era niño, y que la Virgen María tenía con ella en Éfeso, cuando se durmió. Era un poquillo de barro colorado de Nazaret, al que de los dedos del Niño le brotaron unas alas vivaces y una abierta cola, y la gracia de una cabecita redonda y un apuntado pico. Tengo para mí que ese poco de barro cocido, cuando quiera, puede volar, y colocarse, si le apetece, de ave americana, y si es de su gusto, cantar. Bastaría, quizás, para que cantase, que hubiese en Mostar, tal noche como la de mañana, un infantil e ilusionado oído atento. Si tal noche como la de mañana todos los hombres del mundo amasen tener un infantil e ilusionado oído atento -eso es cosa de oír con el corazón, oír de corazón a corazón-, quizás el pajarillo de barro de Mostar se oyese en toda parte, en toda nación, en todo hogar. Pocas cosas más urgentes tiene uno que hacer que predicar inocencia, humildad y esperanza. Si yo fuese un gran escritor, podía permitirme el lujo de ser monótono y predicar tales humanidades cada día. Todo auténtico escritor es majestuosamente monótono, y en sus páginas, como quiera Cesare Pavese, rige una ley formal de fantasía que transforma los más diversos materiales en figuras y situaciones que son siempre las mismas. Pero hoy no es día de crítica literaria: es día de aprender a cantar un villancico y de decir con alegre voz a quien va por el camino: ¡Felices Pascuas!
Álvaro Cunqueiro, La Voz de Galicia, 23/XII/1956.
MÚSICA: Origem tradicional - Entrai, Pastores Entrai
youtu.be/EBUWnW4D6Po
© All Rights Reserved