3¿Quen bateu con el, e saíu salvo?
¡Nin o primeiro baixo o ceo!
4Ninguén acalará o seu poder
nin a forza vital que é a súa defensa.
5¿Quen lle abriu o seu manto exterior
ou traspasou a súa dobre coiraza?
6¿Quen espalancou as portas dos seus beizos
rodeadas de dentes estarrecedores?
7O seu lombo ten ringleiras de placas
seladas con remaches de pedernal,
8unha a unha encaixadas;
nin o aire pasa por entre elas,
9apéganse as unhas ás outras,
tan trabadas que non se poden separar.
10O seu esbirro solta faíscas de lume,
os seus ollos son coma as pálpebras do abrente.
11do fuciño sáltanlle muxicas,
xorden faíscas de lume;
12do seu nariz sae fume
coma dun crisol aceso e fervente;
13o seu bafo consome brasas,
chóutanlle labaradas do fuciño.
14A forza resídelle no pescozo;
diante del baila o medo;
15ten carnes ben trabadas,
fundidas nel, e non remexen.
16O Corazón é sólido coma un croio,
dunha peza, coma pedra de moer.
17Cando el se ergue, tremen os fortes,
debalan coma a marea.
18A espada do que o atope non resistirá,
nin lanza, nin dardo, nin frecha,
19pois para el o ferro é palla
e o bronce, madeira podre.
20Non o axota unha frecha,
e as pedras da fonda son para el coma lixos.
21Para el a maza é estopa,
e rise do asubío da azagaia.
22O seu ventre son tellas afiadas
que coma grade de ferro fan regueiros na lama.
23Fai ferver coma un pote os fondos,
deixa o mar coma un botafumeiro;
24tras el fai lucir un ronsel,
e imaxinas que o mar ten unha cabeleira branca.
25Non hai no mundo quen se lle semelle,
alguén coma el, creado sen medo de nada.
26Fai fronte a canto haxa de elevado;
el é o rei de tódalas feras".
Libro de Xob, ss. VI-IV a. C.
MÚSICA: "Farewell, Hero", de Kodo;Tan Dun
youtu.be/TuEGbuXckP8
© All Rights Reserved
GALEGO: A que adoita parecer un terrible ser que cuspe lume polo fuciño e que ten presa unha princesa pusilánime no interior da súa cova? Pois non, é mansiño e cando paso polo camiño que corre ao pé da súa casa non ten a vergoña doutros e fai un aceno amistoso.
ESPAÑOL: ¿A que suele parecer un ser terrible que escupe fuego por la boca y que tiene prisionera a una princesa pusilánime en el interior de su cueva? Pues no, es muy manso y cuando paso por el camino que pasa por delante de su casa no tiene la vergüenza de otros y hace un gesto amistoso.
Música: Bill Whellan e Davy Spillane interpretan "Caoineadh Cú Chulain".
www.goear.com/listen/9915e9b/caoineadh-cu-chulain-bill-wh...
© All Rights Reserved
EL LAGARTO VIEJO
En la agostada senda
he visto al buen lagarto
(gota de cocodrilo)
meditando.
Con su verde levita
de abate del diablo,
su talante correcto
y su cuello planchado,
tiene un aire muy triste
de viejo catedrático.
¡Esos ojos marchitos
de artista fracasado,
cómo miran la tarde
desmayada!
¿Es éste su paseo
crepuscular, amigo?
Usad bastón, ya estáis
muy viejo. Don Lagarto,
y los niños del pueblo
pueden daros un susto.
¿Qué buscáis en la senda,
filósofo cegato,
si el fantasma indeciso
de la tarde agosteña
ha roto el horizonte?
¿Buscáis el azul limosna
del cielo moribundo?
¿Un céntimo de estrella?
¿O acaso
estudiasteis un libro
de Lamartine, y os gustan
los trinos platerescos
de los pájaros?
(Miras al sol poniente,
y tus ojos relucen,
¡oh dragón de las ranas!
con un fulgor humano.
Las góndolas sin remos
de las ideas, cruzan
el agua tenebrosa
de tus iris quemados.)
¿Venís quizá en la busca
de la bella lagarta,
verde como los trigos
de mayo,
como las cabelleras
de las fuentes dormidas,
que os despreciaba, y luego
se fue de vuestro campo?
¡Oh dulce idilio roto
sobre la fresca juncia!
¡Pero vivir!, ¡qué diantre!
me habéis sido simpático.
El lema de “me opongo
a la serpiente” triunfa
en esa gran papada
de arzobispo cristiano.
Ya se ha disuelto el sol
en la copa del monte,
y enturbian el camino
los rebaños.
Es hora de marcharse,
dejad la angosta senda
y no continuéis
meditando.
Que lugar tendréis luego
de mirar las estrellas
cuando os coman sin prisa
los gusanos.
¡Volved a vuestra casa
bajo el pueblo de grillos!
¡Buenas noches, amigo
Don Lagarto!
Ya está el campo sin gente,
los montes apagados
y el camino desierto;
sólo de cuando en cuando
canta un cuco en la umbría
de los álamos.
Federico García Lorca, 1920
MÚSICA: Penguin Cafe - Cantorum
youtu.be/Oqjsv9y9Egc
© All Rights Reserved
MÚSICA: HEDNINGARNA - Viima
youtu.be/lcswJNFIsAY
© All Rights Reserved
Na natureza nada hai superfluo.
Averroes (1126-1198)
MÚSICA: Iernis- Gloomy Winters Noo Awa'
youtu.be/y56nnDM8Jx4
© All Rights Reserved