Fluidr
about   tools   help   Y   Q   a         b   n   l
User / SINDO MOSTEIRO / Sets / A Guarda
Sindo Mosteiro / 8 items

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Obsesión de luz y polvo
en la noche sin umbral.
Cantan los silfos secretos
en el ritmo circular.

Marta de Arévalo, La Luz en el polvo (Revelación, 1972).

MÚSICA: Trisquel - Amandi
youtu.be/q0F9gmd_Me4

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

El análisis del mundo galaico se introduce dentro de un problema histórico que afecta a la península Ibérica desde antaño y que permanece abierto. Nos referimos a la celtización del Noroeste, que tiene además un fuerte componente ideológico y político (Díaz Santana, 2002: 25). La teoría de las oleadas sucesivas de gentes indoeuropeas que se superpondrían a las comunidades del Bronce Final está en crisis definitivamente. Almagro Gorbea (2001) propone una celtización difusa en un mosaico disperso por el centro-norte de la península Ibérica, de manera diacrónica desde el s. VI–V a.E., frenada por la llegada de los romanos, sobre un sustrato cultural indoeuropeo antiguo, fosilizado desde el Bronce Atlántico, y detectable en rasgos lingüísticos y culturales. Es un proceso complejo, intermitente, con un escaso aporte étnico favorecido por una situación económica y cultural similar (Almagro Gorbea, 2001: 361).
Sin embargo, los pueblos del norte no parecen ser los más celtizados. Y dentro de ellos, los Galaicos tienen vínculos mucho más próximos con los lusitanos (lengua, teónimos...) que con los celtíberos, por ejemplo. La sociedad galaica castreña no parece tener un origen invasivo, sino una evolución de comunidades preestablecidas con una clara orientación agrícola. El castro es el emplazamiento económico y simbólico que sanciona la apropiación del paisaje productivo de la comunidad, donde se aplica un modelo de policultivo agroganadero fruto de una ingente diversificación
productiva.
Podemos definir el mundo galaico antiguo como una sociedad campesina de base agraria, no tributaria, inserta en un paisaje rural, caracterizado por una amplia diversidad regional y con un poblamiento que, siendo particular y carismático, muestra una evolución y regionalización heterogénea, producto de una estructura de poder, primero desarrollada por sí misma y luego impuesta por Roma. Es una formación social campesina no centralizada, concretada por su producción económica y su estructura social; y doble periferia del mundo Mediterráneo, primero, de las grandes potencias productoras/redistribuidoras, segundo, de las culturas peninsulares que comercian con estas y que contactan comercialmente con los galaicos.

Monserrat Delgado Borrajo, Manuel Grande Rodríguez, LA GALLAECIA ANTIGUA: DIVERSIDAD, PAISAJE RURAL, ESTRUCTURA SOCIAL Y POBLAMIENTO, Universidade de Vigo, Herakleion, 2, 2009.

MÚSICA: Mil nenas e nenos cantan a coro en Navantia a canción "Chea de vida" con Guadi Galego e Guille Fernández
youtu.be/6K8imYXul4c

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Día de San Xoán alegre, meniña vaite lavar.
Pillarás auga do paxaro antes de que o sol raiar.
Irás arrente do día a iauga fresca a catar
Da auga do paxariño, que saúde che ha de dar.

Corre meniña, vaite lavar,
Alá na fonte te has de lavar,
I a fresca iauga desta mañecida
Cor de cereixa che ten que dar,
Se arraiar, se arraiará,
Todas as meigas levará,
Xa arraiou, xa arroiou,
Todas as meigas levou.
Peladas eran, peladas serán
Todas as meigas que andan polo chan.
Peladas son, peladas eran
Todas as meigas que andan pola terra.

Anónimo popular galego, Esconxuro para a noite de San Xoán.

MÚSICA: Nicola Porpora [1686-1768] - Vorrei spiegar l' affanno [Scitalce, Semiramide riconosciuta, Acto I, sec. 4]
youtu.be/qBlL3cIJYLY

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

(...)
Eu son o Señor e non hai outro, fóra de min non hai deus.
Ameite, aínda que non me coñecías,
para que se saiba desde o nacente ó solpor que non hai cousa sen min.
Eu son o Señor e non hai outro,
o que forma a luz e crea a tebra,
o que fai a felicidade e crea a desgraza.
Eu, o Señor, o que fago todas estas cousas.
Ceo, fai caer desde arriba; bóveda celeste, bota para abaixo a xustiza,
que a terra se abra e dea como froito a salvación, que a xustiza faga brotar a felicidade.
Eu, o Señor, son quen a crea.
¡Ai do que preitea con quen o formou! ¡Ai do cacharro que preitea con quen o fixo do barro!
¿Dille a ola a quen a formou: "¿Que fas? ¡A túa obra non ten xeito!"
¡Ai de quen lle di ó pai: "¿Que xeraches?", e á súa nai: "¿Que deches a luz?!"
Así fala o Señor, o Santo de Israel, o que o formou:
"¿Ídesme pedir contas do futuro dos meus fillos, e ides dar ordes sobre a obra das miñas mans?
Eu fixen a terra e creei o home sobre ela.
Eu, coas miñas propias mans estendín o ceo, deilles ordes a todas as súas constelacións.
(...)

Libro de Isaías, s. VIII a. C.

MÚSICA: Antonio de Cabezón - Pavana con su glosa, interpretada por Capella Virelai
youtu.be/LUP8sb9gfL4

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

EL GRAN OCÉANO

Si de tus dones y de tus destrucciones, Océano
a mis manos
pudiera destinar una medida, una fruta, un fermento,
escogería tu reposo distante, las líneas de tu acero,
tu extensión vigilada por el aire y la noche,
y la energía de tu idioma blanco
que destroza y derriba sus columnas
en su propia pureza demolida.

No es la última ola con su salado peso
la que tritura costas y produce
la paz de arena que rodea el mundo:
es el central volumen de la fuerza,
la potencia extendida de las aguas,
la inmóvil soledad llena de vidas.
Tiempo, tal vez, o copa acumulada
de todo movimiento, unidad pura
que no selló la muerte, verde víscera
de la totalidad abrasadora.

Del brazo sumergido que levanta una gota
no queda sino un beso de la sal. De los cuerpos
del hombre en tus orillas una húmeda fragancia
de flor mojada permanece. Tu energía
parece resbalar sin ser gastada,
parece regresar a su reposo.

La ola que desprendes,
arco de identidad, pluma estrellada,
cuando se despeñó fue sólo espuma,
y regresó a nacer sin consumirse.

Toda tu fuerza vuelve a ser origen.
Sólo entregas despojos triturados,
cáscaras que apartó tu cargamento,
lo que expulsó la acción de tu abundancia,
todo lo que dejó de ser racimo.
(...)

Pablo Neruda (1904-1973).

MÚSICA: Wim Mertens - Struggle for pleasure (LIVE)
youtu.be/pybqjwf8w8s


62.5%