Fluidr
about   tools   help   Y   Q   a         b   n   l
User / SINDO MOSTEIRO / Sets / Italia
Sindo Mosteiro / 44 items

N 20 B 983 C 15 E Sep 1, 1991 F Feb 6, 2016
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Fotografía tomada coa vella Zenit-122 en setembro de 1990.

ARRIVEDERVI ROMA

T'invidio turista che arrivi,
t'imbevi de fori e de scavi,
poi tutto d'un colpo te trovi
fontana de Trevi ch'e tutta pe' te!
Ce sta 'na leggenda romana
legata a 'sta vecchia fontana
per cui se ce butti un soldino
costringi er destino a fatte tornà.
E mentre er soldo bacia er fontanone
la tua canzone in fondo è questa qua!
Arrivederci, Roma...
Good bye...au revoir...
Si ritrova a pranzo a Squarciarelli
fettuccine e vino dei Castelli
come ai tempi belli che Pinelli immortalò!
Arrivederci, Roma...
Good bye...au revoir...
Si rivede a spasso in carozzella
e ripenza a quella "ciumachella"
ch'era tanto bellae che gli ha detto sempre "no!"
Stasera la vecchia fontana
racconta la solita luna
la storia vicina e lontana
di quella inglesina col naso all'insù
Io qui, proprio qui l'ho incontrata...
E qui...proprio qui l'ho baciata...
Lei qui con la voce smarrita
m'ha detto:"E' finita ritorno lassù!"
Ma prima di partire l'inglesina
buttò la monetina e sussurrò:
Arrivederci, Roma...
Good bye...au revoir...
Voglio ritornare in via Margutta
voglio rivedere la soffitta
dove m'hai tenuta stretta stretta accanto a te!
Arrivederci, Roma...
Non so scordarti più...
Porto in Inghilterra i tuoi tramonti
porto a Londra Trinità dei monti,
porto nel mio cuore i giuramenti e gli "I love you!"
Arrivederci, Roma...
Good bye...au revoir...
Mentre l'inglesina s'allontana
un ragazzinetto s'avvicina
va nella fontana pesca un soldo se ne va!
Arrivederci, Roma!

Pietro Garinei e Sandro Giovannini

MÚSICA: Vittorio Grigolo interpreta "Arrivederci, Roma"
youtu.be/crk3-g4Us6k

N 14 B 345 C 5 E Sep 1, 1991 F Dec 15, 2016
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Fotografía tomada coa vella Zenit-122 en setembro de 1991.

“Desde que el mundo es mundo siempre ha habido desgracias y catástrofes, pero pocas que hayan cautivado a la humanidad como la sucedida en esa ciudad. No se me ocurre ninguna otra que haya suscitado tanto interés”.

J.W.V. GOETHE, Viaje a Italia, 1816.

MÚSICA: I' Song Folk - Uellì Uellà
youtu.be/cysBJh5NDOg

N 3 B 1.5K C 7 E Sep 1, 1991 F Jun 13, 2014
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Fotografía tomada coa vella Zenith-122 en setembro de 1991.

Os ninfeos remiten ao xa moi vello culto das ninfas e outros seres acuáticos que se daba na cultura greco-latina e, en xeral, na maior parte das vellas culturas europeas. No inicio o culto dábase en entornos naturais onde deitaba auga un nacente, nun tramo concreto dun río ou un lago, etc. Os lugares de máis sona adoitaban ser recollidos, nun ambiente natural vizoso e fresco e preferiblemente coa presenza dunha cova. Aquí había tempo para o lecer, os ritos e os banquetes. Destas primeiras covas sacralizadas parten as coviñas artificiais que se fixeron primeiro para un culto público e máis tarde para o privado. As primeiras facíanse asociadas aos grandes acueductos públicos romanos e adoitaban estar trazadas en torno a unha exedra que remite á cova. No caso das construcións particulares adoitan ser de menor tamaño, dentro dunhas estancias lindantes co patio das grandes casas da elite social e económica. Estes ninfeos privados consisten nunha fonte alimentada polo común polos acueductos públicos, en torno á que se eleva un edículo e se deseñan decoracións relacionadas coa auga e o ambiente natural usualmente en mosaico e incrustacións de cunchas e coral. Deste tipo son exemplos os ninfeos da Casa de Neptuno e Anfitrite en Ercolano e da Casa da Fonte Pequena en Pompeia. Posteriormente algúns tipos de construción arredor dos ninfeos serían aproveitados para acometer os baptisterios cristianos, herdando algúns aspectos dese culto acuático. Tamén serán retomados aqueles ninfeos en ambiente natural no Renacemento para iniciar un novo xeito de trazar os xardíns das mansións da nobreza en toda Europa, situando cavernas feitas en rocalla no que se chamaban teatros de auga, de moita difusión desde entón, incrementándose no Barroco. Un pequeno exemplo relativamente recente é o que se trazou nos xardíns do pazo de Vista Real en Vilanova de Arousa.

MÚSICA: G. F. Händel - Water Music, suite nº 2
youtu.be/Kuw8YjSbKd4

N 28 B 1.3K C 15 E Sep 1, 1991 F Feb 28, 2016
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Fotografía tomada coa vella Zenit-122 en setembro de 1991.

El faraón Esnofru y la joya perdida

Esnofru procuraba siempre que no le faltara alimento a su pueblo y sus campos siempre eran fértiles. Por eso era muy querido en Egipto.

Una calurosa tarde de verano, antes de reunirse con los sacerdotes para preparar la gran fiesta de año nuevo, el faraón Esnofru pensó en distraerse un rato. Preguntó por los músicos de palacio, pero éstos descansaban para el concierto de la noche. Buscó al mejor jugador de ajedrez del reino, pero había regresado al Sur. ¿Qué podía hacer ahora el faraón para divertirse?

Entonces pidió que buscaran al jefe de los magos Dyadyaemanj. Y así, se presentó haciendo una reverencia ante el faraón:

-¿Para qué necesita mis servicios el Señor de Egipto? -preguntó el mago.

-¿Qué entretenimiento me aconsejas? -contestó el rey.

El mago le propuso un paseo en barca acompañado de las mujeres más hermosas de palacio. Mientras ellas remaban, el faraón podría contemplarlas rodeadas de un hermoso paisaje lleno de frondosos papiros y verdes riberas.

El faraón Esnofru sonrió satisfecho y ordenó que prepararan la barca más bonita.

Esnofru, vestido con un sencillo faldellín blanco, esperaba en el embarcadero cuando vio llegar a veinte jovencitas de cabellos trenzados y ligeros vestidos. Se fijó en una que llevaba un colgante de turquesas con forma de pez, quien bajando los ojos se dirigió al faraón:

-Majestad, estamos listas.

Subieron a la barca y comenzaron a mover los hermosos remos de madera de ébano chapada en oro. Esnofru miraba a la remera principal, la muchacha del colgante, pues era la más bella de todas. El rey se sentía feliz, olvidando por un rato sus problemas. ¡Qué razón tenía el mago!

Pero... de repente, escucharon un sonido extraño. Algo se había caído al agua. Las muchachas dejaron de remar ante el lamento de la remera principal que decía angustiada:

-¡Qué desgracia! Se ha caído mi colgante de turquesas al fondo del lago. ¡Era mi tesoro más preciado!

El faraón le ofreció una nueva joya, pero ella insistió en el valor que tenía su colgante puesto que se la había regalado su novio. Cuatro de las remeras se lanzaron al agua sin encontrarla, y Esnofru decidió regresar al palacio: "¿No es mi deber hacer felices a mis súbditos?", pensó. El mago encontraría una solución.

Esnofru entró en el laboratorio del mago agradeciéndole su estupenda idea. Le contó la pérdida de la joya de la remera principal, pidiéndole su ayuda para recuperarla. El mago buscó en los libros de magia sin obtener resultados. Y fue en la Casa de la Vida donde a través de la lectura de unos jeroglíficos encontraron una solución.

Volvieron al lugar donde se había perdido el colgante de turquesas, mientras el sacerdote y mago Dyadyaemanj leía una antigua fórmula transmitida de sabio a sabio. Todos estaban en silencio. El mago se puso en pie y fijando sus ojos en la superficie del lago, extendió los brazos. Pero no tuvieron miedo porque junto al faraón nada podía pasarles. Las aguas se separaron en dos, y en el fondo, sin agua, brillaba la joya de turquesas. El mago bajó a recogerla y se la entregó a la joven. De nuevo las aguas volvieron a su sitio por orden del mago, y continuaron navegando felizmente sobre la superficie del lago.

La noticia se extendió por todo Egipto y más allá de sus fronteras. ¡La magia del faraón podía hacer milagros!

Anónimo egipcio

MÚSICA: Luciano Pavarotti interpreta "Celeste Aida" da ópera "Aida" de Giuseppe Verdi.
youtu.be/l_eWsuMekSw

N 14 B 626 C 8 E Sep 1, 1991 F Feb 28, 2016
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Fotografía tomada coa vella Zenit-122 en setembro de 1991.

El malvado dios Seth desconocía que Osiris e Isis tuvieron un hijo llamado Horus. Isis y Horus se escondían cuando Seth los encontró y los encerró.

Cuando caía la tarde y con la ayuda de Thot, dios de la justicia y la verdad en la tierra y el cielo, escaparon de su prisión. Durante su viaje envió siete escorpiones mágicos para guiarles y protegerles.

Tras un largo viaje por la Tierra de Egipto, llegaron a Per-Sui, ciudad donde se venera al cocodrilo. Isis y su hijo llegaron muy fatigados y con ganas de descansar. Vieron una casa cercana a las marismas donde, en la puerta, se encontraba una mujer muy rica llamada Usert. Pero al ver los siete escorpiones que los acompañaban, se negó a ayudarlos y les cerró la puerta de su casa, aunque al final encontraron donde descansar, pues una mujer pobre los albergó amablemente en su casa.

Los escorpiones, a pesar de todo, estaban muy enfadados por la actitud de la mujer rica, y decidieron darle una lección por su falta de caridad. Le dieron todo su veneno a su jefe, Tefen, quien entró en la casa de la mujer rica y de este modo picó a su hijo que estaba durmiendo. La mujer comenzó a llorar pidiendo ayuda, pero nadie acudía a socorrerla. Sin embargo, la diosa Isis salió corriendo a ayudarla. Cogió en brazos a su niño y ordenó al veneno mortal mediante sus palabras que saliera de su pequeño cuerpo, y de este modo se salvó de la muerte.

La mujer de nombre Usert se dio cuenta de que Isis, la Señora de la Magia, a quien antes sin consideración ninguna había negado hospedar, había salvado la vida de su hijo. Sentía tales remordimientos que ofreció toda su fortuna a Isis y a la mujer pobre de las marismas que ofreció su casa sin temor alguno.

Anónimo egipcio.

MÚSICA: Maria Callas interpreta "O Patria Mia!" da ópera "Aida" de Giuseppe Verdi
youtu.be/KyLoJbmFn7w


11.4%