Fluidr
about   tools   help   Y   Q   a         b   n   l
User / SINDO MOSTEIRO / Sets / O vello Cambados: cruceiros
Sindo Mosteiro / 498 items

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Esta cruz, colocada en conmemoración da "Santa Misión" de 1940, sitúase nun con que remata a cimeira do monte da Pastora en Cambados. Hoxe o lugar serve de miradoiro con vistas á vila e á ría.

"Os cadavres erguéndose da morte como decían os frades barbudos que, de neno, viñan padricarnos a mensión.
Alá ibamos todos a axuntarnos na carballeira, as cruces dediante, mulleres, nenos, e tamén algúns homes ós que non lle apuraba outro labor. O crego vello que se chamaba don Mingos a cantar ca súa voz de montañés afeito ó mataquintos e á parva. "Viva María. Viva el Rosario..." E no alto do ceu de vrau voaban os corvos, grallando quen sabe por que prea que andarían a cotifar. Subido no púlpito, a carón dun carballo que lle facía palio cas súas polas, o pradicador, ollos de outro mundo no seu rosto esluado de caveira con barvas, erguía un dedo contra o ceu, mentres na outra man sostía o retrato sin barbas nin pelexa, covas os ollos, da súa faciana. "Vedlas ahí, las aves agoreras, esperando los despojos de vuestras almas apodrecidas en el pecado. Temblad, míseros, la justicia de Dios está a llegar". E tremabamos todos, alí no frescor da carballeira, baixo o lume dos ollos do frade e o gacear dos corvos. Tremabamos cheos de aquel medo tan doce que se facía físico, apalpable, nos nosos corpos, alí na carballeira verde que tornaba dos raios de sol (...).
Verdades de a moio, testemuñadas polos libros de trampas mouras e cintiñas de coores pra marcar a folla, unha medalla encolgada de cada cinta. Antes morrer que pecar. E o frade erguía o seu dedo ó ceu, alá na carballeira. "Vedlas, aguardando a quitaros los ojos, esos ojos que tanto han pecado concupiscentes. Vedlas ahí, las aves diabólicas por el cielo, las aves siniestras que cumplirán la justicia de Dios. Arrepentíos, pecadores, expiad vuestras inconmensurables culpas: la Hora se acerca".
Todos abraiados, ca boca aberta a seguir as súas palabras. Pola mañán e pola tarde na capela ás escuras das Servas os rapaces do instituto, antes morrer que pecar. Cheiro de prea, xofre, onde furan as toupas, vermes visgosos, estralar de lucería infernal nas palabras meazantes do capelán. Meazantes unhas veces, paternales outras. Antes morrer que pecar (...).
Os febles resentidos póñenlle grillóns nos pulsos ós fortes por medio do pacifismo cristiano. Deus e Patria. Santa única e Católica Nación. Non Deus Fratresque Gallaecia. A católica unión das terras e os homes de España, un soio rebaño baixo do caxato dun soio Pai, heréticos edípicos separatistas. Escomungádeme a todos os separatistas, arredistas, autonomistas, autodeterministas, federalistas, a forza toda nas miñas mans. Toma ben as rédeas, fai zoar a fustra e que non se desmande ninguén. Nin as palabras, as palabras tolas en sermo vulgaris, as palabras de lume que encirran á rebelión. Palabras coma vagallóns, que veñen bater en nós, espidos".

Xosé M. Martínez Oca, Pola beira de todas as praias neste leito de morte, 1981.

MÚSICA: J. S. Bach - "Gloria in Excelsis Deo" da Cantata BWV 232
www.youtube.com/watch?v=cGRbOjqOSYs&feature=colike

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Para cumplir a manda dunha rica señorona houbo unha Santa Misión na vila. Os frades pregadores apouvigaban os espritos petando en todas as concencias co seu terríbel "Dies irae". No derradeiro sermón homes e mulleres, baixo a pauliña do pregador, impaban de medo a condenarse. Entón o misioneiro, con voz esgalichada, anuncióu que ó mediar a noite tocarían a morto as campás da Eirexa, chamando ás almas ó arrepentimento. Sería o sinal para que se restituisen as honras e os proveitos roubados; sería un aviso do Alén para que os poseídos de resentimento soupesen perdoar.
Esta noite -decía o pregador- deixade as portas abertas, e os vosos nemigos entrarán a pedirvos perdón. Abride tamén os brazos para recibilos con ledicia, coma se fosen irmáns que volven de lonxe.
Aquela noite todos os veciños deixaron as portas abertas, de par en par, e agardaron sentados e cheos de aparente caridade cristián; mais no fondo do fondo das concencias fedelláballes o endiañado orgulo de perdoar homillando, ou o desexo malsán de descobrir nemigos encobertos. Abonda decirvos que o mesmo cacique don Andrés mandóu á criada que deixase as portas da casa abertas por si algún veciño arrepentido quixese pedirlle perdón...
E pasóu que todos se sentiron magoados de inxusticia, e dispostos a perdoar; pero ninguén sintéu necesidade de valdeirar na casa do próximo a folica dos pecados.
(...)

Alfonso R. Castelao, Os dous de sempre, 1934.

MÚSICA: G. Verdi - Requiem: Dies irae e Tuba Mirum
youtu.be/cHw4GER-MiE

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

hice fuego
frotando dos piedras de hielo
y quemé mi fe
quemé el bastón de los rezos
del indio
y guardé sus cenizas
bajo mi pobre lengua
para engañar el hambre
luego juré
no volver a hablar
hasta encontrar
un amor más joven
que el del Señor.

Pedro Casariego (1955-1993)

MÚSICA: Alonso Lobo - Quam pulchri sunt
youtu.be/PJo27_hj-XE

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

Sfere amiche hor date al Labro
L'Armonia de vostri giri.
E' posando il Fianco lasso,
Habbi moto il Tronco, il sasso
Da miei placidi respiri.

Luigi Orlandi, libreto para "Niobe, Regina di Tebe"

MÚSICA: Agostino Steffani (1654-1728) - Niobe, Regina di Tebe (1688), Acto I. Escena XIII.
youtu.be/7xBsfNT8uLk

  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

LA PASTORA

¡Paz, melancolía, olvido! ...
Sobre las tres gemelas nereidas -Fefiñanes, Cambados, Santo Tomé- que se espejan en las ondas de un mar helénico, ábrese el repuesto santuario de La Pastora.
Casi en la cima de un montecillo donde las frondas, los árboles y las peñas rivalizan en poesía, cerca del camposanto atraedor que circunda la joya de Santa Mariña Dozo, recogida y modesta, se oculta la campesina ermita. Precédela un anturano de copudos robles, síguenla feraces heredades a maizal y la rodean desportillados muros, nueva formación de caedizas vetusteces. A la diestra elévanse los combos peñascos -el "Calvario"- donde en otro tiempo lucieron próvidas fogatas guiadoras de los navegantes. ¿Quien que una vez se haya detenido en ellos podrá olvidarlos en la vida? Y ¿quien sentado bajo la espléndida "sobreira" que los corona pudo contener el penígero pensamiento, tendido, como hidroavión audaz sobre aquel paisaje inenarrable?
(...)

Armando Cotarelo Valledor, El Pueblo Gallego, 30/VIII/1925.

MÚSICA: Relativity ~ Siún Ní Dhuibhir
youtu.be/LtffAHzAL7M

Tags:   Sindo Mosteiro sobreira Cambados Castro de Santa Mariña Monte da Pastora cruz


1%