Envejecer también es cruzar un mar de humillaciones cada día;
es mirar a la víctima de lejos, con una perspectiva
que en lugar de disminuir los detalles los agranda.
Envejecer es no poder olvidar lo que se olvida.
Envejecer transforma a una víctima en victimario.

Siempre pensé que las edades son todas crueles,
y que se compensan o tendrían que compensarse
las unas con las otras. ¿De qué me sirvió pensar de este modo?
Espero una revelación. ¿Por qué será que un árbol
embellece envejeciendo? Y un hombre espera redimirse
sólo con los despojos de la juventud.

Nunca pensé que envejecer fuera el más arduo de los ejercicios,
una suerte de acrobacia que es un peligro para el corazón.
Todo disfraz repugna al que lo lleva. La vejez
es un disfraz con aditamentos inútiles.
Si los viejos parecen disfrazados, los niños también.
Esas edades carecen de naturalidad. Nadie acepta
ser viejo porque nadie sabe serlo,
como un árbol o como una piedra preciosa.

Soñaba con ser vieja para tener tiempo para muchas cosas.
No quería ser joven, porque perdía el tiempo en amar solamente.
Ahora pierdo más tiempo que nunca en amar,
porque todo lo que hago lo hago doblemente.
El tiempo transcurrido nos arrincona; nos parece
que lo que quedó atrás tiene más realidad
para reducir el presente a un interesante precipicio.

Silvina Ocampo (1903-1993)

MÚSICA: Maria Dolores Pradera - Fina Estampa
youtu.be/_CHVzkCwAxg

© All Rights Reserved

O aguacateiro é unha árbore de crecemento relativamente rápido emparentado co loureiro, de folla perenne, de bastante porte e orixinario de México e outras áreas de Centroamérica. O seu froito, o aguacate ou palta, cultívase extensamente na actualidade en varios países en áreas de clima benigno, sendo os principais exportadores México, Chile, Estados Unidos, Sudáfrica, España e Israel. Nas Rías Baixas atopa unhas características de chan solto e areento, con grande cantidade de materia orgánica, lixeiramente acedo, precipitacións abondosas e temperaturas suaves, o que resulta ideal para o seu desenvolvemento. É un froito rico en ácidos graxos, proteína de fácil asimilación e en vitaminas B1, B2, B3, A e E, cun aceite de propiedades antioxidantes. O seu uso na cociña, sobre todo para a preparación de guacamole e ensaladas, veuse incrementado xa desde hai anos con preparados cosméticos e de terapias alternativas, nas que se usan tanto os froitos como as follas.

MÚSICA: Atahualpa Yupanqui - El arriero
youtu.be/CPbw34Ju_o4

© All Rights Reserved

(...)
“Meu ben, ¿onde moras?
-preguntei chorando-.
Xa que ti morreche,
non mundo, ¿que fago,
coma vós, ¡ouh torres!,
soia e sin amparo?

Soidás me consomen,
bágoas me alimentan
sombras me acompañan,
cómeme a tristeza.
¡Quen pode con tanta
fartura de penas!”

I eu non sei que negra
tentanzón maldita
me afrixu o esprito,
me anubrou a vista,
e sorreume como
me o demo sorrira.

Dende a fonda orela
mirei arredore…
A marea viva
petaba nas torres,
orfas antre a líquida
sabán que as envolve.

“¡Alá vou! –lles dixen-.
Daime morte dose,
auguas onde as penas
para sempre dormen…”
Saltei…, i a corrente
calada levoume.
(...)

Rosalía de Castro, Follas Novas, 1880.

MÚSICA: Federico Albanese - By The Deep Sea
youtu.be/IZAs_JKT4d8

© All Rights Reserved

Meu pai deixoume a dorniña, miña nai deixoume o mare, BIS
non tiña máis que deixarme nin eu teño máis que dare BIS

Non che teño, rapaza, outra cousa que dar
máis que o peixe fresquiño que eu che traio do mar,
que eu che traio do mar, que eu che traio do mar,
non che teño, rapaza, outra cousa que dar.

Teño unha lanchiña en Cangas que lle chaman a Manuela BIS
en toda a ría de Vigo non hai lancha coma ela BIS

Non che teño, rapaza, ...

San Hadrián é barqueiro, barqueiro é San Hadrián BIS
San Hadrián é barqueiro, que leva o trevo na man, BIS

Non che teño, rapaza, ...

Teño lanchas, teño redes, teño sardiñas no mar,
teño unha nena bonita, xa non quero traballar,
xa non quero traballar, xa non quero traballar,
teño lanchas, teño redes, teño sardiñas no mar.

Cantiga popular

MÚSICA:
"Naval", de Yann Tiersen
youtu.be/m4kRciR7Eo4

© All Rights Reserved

A Casa de Ojea, en San Tomé do Mar, é un exemplo do descoido de moitas das casas e pazos de maior calidade do Conxunto Histórico de Cambados e, en xeral, de todo o territorio do concello, algunhas das que xa desapareceron en pro dun mal entendido progreso. A súa porta principal, tallada segundo o canon estético do eclecticismo, é unha mostra da grande calidade da carpintaría cambadesa durante boa parte dos séculos XIX e XX. Probablemente non lle queden moitos anos de vida, os entrepanos inferiores xa se empezan a desfacer entre as mans.

MÚSICA: Maurice Ravel. Pavane pour une infante défunte.
www.youtube.com/watch?v=c2cIVLAqTdg&feature=colike

© All Rights Reserved