CAMIÑO D’A COVA
Por onde queira que van
os camiños d’o rueiro
sempre veñen a parar
n-as veiras d’o siemnteiro!...
Tir’a morte pol-a vida,
e aló d’a Igrexa n-o adro,
dan uns caminiños que
ninguén deixará d’andalos.
Entr’herbas, de cruces cheo,
cánto atrae o campo santo!
O pé da vella oliveira,
alcontrase vell’osáreo,
relíqueas de muito tempo,
restes de corpos e cráneos.
Sírvenlles de xogo ôs nenos
que xogan, com’o xogano
seus abós; d’éles tal vez
son os osos que atoparon!
O remudare d’a terra,
d’ela fora os foi botando,
d’as covas, que o pé d’a Igrexa,
e o seu redor alcontramos.
¡Y esas serán nosas covas,
as d’os nosos que pasano,
e qu’esperando por nos,
estannos sempre chamando!
¿Que moito costantes busquen
os pensamentos o adro,
s’ali dan cantos camiños
n-a nosa vida levamos?
Din ben verdá cando falan
os d’aló, moi dend’antano:
Por onde queira que vas,
camiño d’o meu rueiro,
o fin levarasme dar
n-a cova do simenteiro!
Juan Gil Armada (Marqués de Figueroa), Del Solar Galaico, 1917.
Para un neno todo lugar é bo para unha brincadeira
MÚSICA: El brujito de Gurugú - Rosa León
www.goear.com/listen/007afb0/el-brujito-de-gurugu-rosa-leon 