(...)
Alí, agora, mentras esculco o enigma
mergúllome nas horas que fuxen,
sosteño a casa para que perviva,
mudo testigo do que fun,
do que foron os antergos
que agora alimentan o Camposanto
Eiquí estou arromedando á eternidade,
eiquí, como as herbas, como as hedras
que non deixan de medrar:
canle do antigo sangue dos devanceiros,
memoria desfeita nos séculos
que agora ecoa en milleiros de linguas pequeniñas
polos regatiños do monte
e, como eles, sabe o que non di
e o que di leva un selo.
Eiquí -alegoría do ser-
ollo a mañá, o sol morno
que docemente quenta,
sinto nos ósos a humidade desta terra de auga,
apalpo os liquens ancestrais,
máis vellos que o mundo,
máis vellos que toda forma viva
e véxome no centro do arcano
sin máis misión que ollar,
ou cecais que cantar,
para que o malvís exista,
para que o piorno, o sabugo,
a abrótega, a xesta...
poidan ser nomeados;
para que a rela, a carqueixa, a silva...
poidan ser nomeadas;
para que o ameneiro, o carballo, o sanguiño...
poidan ser nomeados.
Para que poidan ser nomeados o cerne i o sámago:
aquelo que pervive
e todo o que se vai
Ánxeles Penas, Territorio, 2001.
MÚSICA: MILLADOIRO - Ila vai ó mar/Danza de Cariño
youtu.be/wgLMkwOnyVc 