Os dous agardando a hora
de ir xantar co Santo Padre,
botamos do tempro fóra,
E pra poder aprecíalos,
fomos ver as galarias
da exposición dos regalos.
Canto en sigros dazanove
o temporal poderío
ten arrapiñado ó probe;
Canto se ten apropeado
a garra cardealicia
i o ventre do episcopado,
Alí está, en montós xigantes
de oriental magnificencia
-dende as pelras i os diamantes
Hastra a prata e ouro fino-
enormes bostas guindadas
do católico intestino.
Diante daquela cruxía
de exprendores, onde o mesmo
loce xunta i a porfía
Toda a pompa i a riqueza
que encerra o mundo do arte
ou garda a naturaleza,
Acordeime dos que fozan
na térra, dos que non comen,
dos que non ríen nin gozan;
Do labrego que traballa
pra manter muller e fillos
e dorme en mollos de palla;
Do probé vello baldado,
sin agarimo no inverno,
de porta en porta arrastrado;
Do neno que emporranchiño,
orfo, perdido na fraga,
garda o gando dun veciño;
Do frío lar, que dá medo;
dos hórreos sin grau, das vacas
sin leite, do arado quedo...
E cun amargor sin nome:
-¡Cantos sudan neste mundo
-pensei- pra que folgue un home!
(...)
Manuel Curros Enríquez, O divino sainete, 1888.
MÚSICA: J. S. Bach: Jesu, meine Freude, BWV 227 (Mvt. I, II, III)
youtu.be/XVa3nR-2bVc 