Fluidr
about   tools   help   Y   Q   a         b   n   l
User / loisrua 3.925.000 visitas / Sets / Mosteiro de Santa Cristina de Ribas de Sil - Parada do Sil - Ourense
loisrua / 79 items

N 0 B 991 C 0 E May 15, 2011 F May 16, 2011
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

GALEGO

O Mosteiro de Santa Cristina de Ribas de Sil é un dos grandes encantos monumentais e espirituais da Ribeira Sacra. Este cenobio benedictino é moito menos coñecido que outros tan ilustres como o de San Esteban (Santo Estevo de Ribas de Sil, reconvertido en parador) pero, con todo, desde o punto de vista artístico e arquitectónico é un monumento de máximo interese.
Santa Cristina de Ribas de Sil atópase no municipio de Parada do Sil nunha contorna de incomparable beleza, a poucos metros do río Sil rodeado completamente dun frondoso bosque de castiñeiros.

Aínda que se especula cunha orixe anterior, a primeira noticia deste mosteiro tense no século IX.

No entanto, o que o viaxeiro pode presenciar hoxe é un conxunto de edificios románico e renacentista principalmente.

A igrexa é plenamente románica, de finais do século XII. Ten planta de cruz latina, cunha soa nave máis cruceiro. A cabeceira ten tres ábsidas. O principal é a prolongación da nave, mentres que os absidiolos laterais ábrense aos brazos do cruceiro.

Tamén ten unha torre románica -algo pouco frecuente no románico galego- e dous pandas do claustro renacentista orixinario do século XVI no seu lado setentrional
A igrexa

Centrándonos na igrexa do mosteiro, diremos que o seu gran encanto reside no seu armoniosa e elegante arquitectura máis que en aspectos escultóricos.

A súa nave é alta e esvelta, formada por cinco tramos separados por arcos fajones apuntados. Estes arcos de reforzo fanse corresponder externamente con contrafuertes rítmicamente dispostos. Nos panos entre os contrafuertes hai ventás. Todo iso ofrece un resultado moi armónico.

A nave do transepto sobresae bastante da nave e nas súas dúas hastiales tamén se abren ventás románicos.

A cabeceira mostra unha gran ábsida principal seccionado por catro columnas e nas tres rúas principais ábrense ventás de arquivolta plana sobre columnillas
As ábsidas laterais, ademais de ter un tamaño moi inferior teñen unha articulación tamén máis simple, con tambor liso e unha estreita aspillera central.

Elemento moi notable é a fachada do oeste, constituída por unha portada de tres arquivoltas semicirculares de perfil de bocel e tradosadas por ajedrezado. Ten tres parellas de columnas cuxos capiteis son vexetais maioritariamente. O frontón que ten actualmente é completamente liso.

Encima se ensambló un gran rosetón para iluminar o templo. As tracerías son de lóbulos.

Ao norte queda unha sinxela torre románica almenada con troneras de arcos semicirculares.

Claustro

Anexa á fachada hai unha portadita románica que daba acceso ao claustro. Deste quedan dous pandas en pé. É do século XVI, e articúlase mediante arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados (máis ben diriamos alicerces prismáticos coas esquinas achafranadas).


CASTELLANO
El Monasterio de Santa Cristina de Ribas de Sil es uno de los grandes encantos monumentales y espirituales de la Ribeira Sacra. Este cenobio benedictino es mucho menos conocido que otros tan ilustres como el de San Esteban (Santo Estevo de Ribas de Sil, reconvertido en parador) pero, sin embargo, desde el punto de vista artístico y arquitectónico es un monumento de máximo interés.
Santa Cristina de Ribas de Sil se encuentra en el municipio de Parada do Sil en un entorno de incomparable belleza, a pocos metros del río Sil rodeado completamente de un frondoso bosque de castaños.

Aunque se especula con un origen anterior, la primera noticia de este monasterio se tiene en el siglo IX.

No obstante, lo que el viajero puede presenciar hoy es un conjunto de edificios románico y renacentista principalmente.

La iglesia es plenamente románica, de finales del siglo XII. Tiene planta de cruz latina, con una sola nave más crucero. La cabecera tiene tres ábsides. El principal es la prolongación de la nave, mientras que los absidiolos laterales se abren a los brazos del crucero.

También tiene una torre románica -algo poco frecuente en el románico gallego- y dos pandas del claustro renacentista originario del siglo XVI en su lado septentrional
La iglesia

Centrándonos en la iglesia del monasterio, diremos que su gran encanto reside en su armoniosa y elegante arquitectura más que en aspectos escultóricos.

Su nave es alta y esbelta, formada por cinco tramos separados por arcos fajones apuntados. Estos arcos de refuerzo se hacen corresponder externamente con contrafuertes rítmicamente dispuestos. En los paños entre los contrafuertes hay ventanales. Todo ello ofrece un resultado muy armónico.

La nave del transepto sobresale bastante de la nave y en sus dos hastiales también se abren ventanales románicos.

La cabecera muestra un gran ábside principal seccionado por cuatro columnas y en las tres calles principales se abren ventanales de arquivolta plana sobre columnillas
Los ábsides laterales, además de tener un tamaño muy inferior tienen una articulación también más simple, con tambor liso y una estrecha aspillera central.

Elemento muy notable es la fachada del oeste, constituida por una portada de tres arquivoltas semicirculares de perfil de bocel y tradosadas por ajedrezado. Tiene tres parejas de columnas cuyos capiteles son vegetales mayoritariamente. El frontón que tiene actualmente es completamente liso.

Encima se ensambló un gran rosetón para iluminar el templo. Las tracerías son de lóbulos.

Al norte queda una sencilla torre románica almenada con troneras de arcos semicirculares.

Claustro

Anexa a la fachada hay una portadita románica que daba acceso al claustro. De éste quedan dos pandas en pie. Es del siglo XVI, y se articula mediante arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados (más bien diríamos pilares prismáticos con las esquinas achaflanadas).

Tags:   Mosteiro Santa Cristina Ribas Sil Parada do Ourense Ribeira Sacra Románico Tradicional

N 0 B 1.1K C 0 E May 15, 2011 F May 16, 2011
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

GALEGO

O Mosteiro de Santa Cristina de Ribas de Sil é un dos grandes encantos monumentais e espirituais da Ribeira Sacra. Este cenobio benedictino é moito menos coñecido que outros tan ilustres como o de San Esteban (Santo Estevo de Ribas de Sil, reconvertido en parador) pero, con todo, desde o punto de vista artístico e arquitectónico é un monumento de máximo interese.
Santa Cristina de Ribas de Sil atópase no municipio de Parada do Sil nunha contorna de incomparable beleza, a poucos metros do río Sil rodeado completamente dun frondoso bosque de castiñeiros.

Aínda que se especula cunha orixe anterior, a primeira noticia deste mosteiro tense no século IX.

No entanto, o que o viaxeiro pode presenciar hoxe é un conxunto de edificios románico e renacentista principalmente.

A igrexa é plenamente románica, de finais do século XII. Ten planta de cruz latina, cunha soa nave máis cruceiro. A cabeceira ten tres ábsidas. O principal é a prolongación da nave, mentres que os absidiolos laterais ábrense aos brazos do cruceiro.

Tamén ten unha torre románica -algo pouco frecuente no románico galego- e dous pandas do claustro renacentista orixinario do século XVI no seu lado setentrional
A igrexa

Centrándonos na igrexa do mosteiro, diremos que o seu gran encanto reside no seu armoniosa e elegante arquitectura máis que en aspectos escultóricos.

A súa nave é alta e esvelta, formada por cinco tramos separados por arcos fajones apuntados. Estes arcos de reforzo fanse corresponder externamente con contrafuertes rítmicamente dispostos. Nos panos entre os contrafuertes hai ventás. Todo iso ofrece un resultado moi armónico.

A nave do transepto sobresae bastante da nave e nas súas dúas hastiales tamén se abren ventás románicos.

A cabeceira mostra unha gran ábsida principal seccionado por catro columnas e nas tres rúas principais ábrense ventás de arquivolta plana sobre columnillas
As ábsidas laterais, ademais de ter un tamaño moi inferior teñen unha articulación tamén máis simple, con tambor liso e unha estreita aspillera central.

Elemento moi notable é a fachada do oeste, constituída por unha portada de tres arquivoltas semicirculares de perfil de bocel e tradosadas por ajedrezado. Ten tres parellas de columnas cuxos capiteis son vexetais maioritariamente. O frontón que ten actualmente é completamente liso.

Encima se ensambló un gran rosetón para iluminar o templo. As tracerías son de lóbulos.

Ao norte queda unha sinxela torre románica almenada con troneras de arcos semicirculares.

Claustro

Anexa á fachada hai unha portadita románica que daba acceso ao claustro. Deste quedan dous pandas en pé. É do século XVI, e articúlase mediante arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados (máis ben diriamos alicerces prismáticos coas esquinas achafranadas).


CASTELLANO
El Monasterio de Santa Cristina de Ribas de Sil es uno de los grandes encantos monumentales y espirituales de la Ribeira Sacra. Este cenobio benedictino es mucho menos conocido que otros tan ilustres como el de San Esteban (Santo Estevo de Ribas de Sil, reconvertido en parador) pero, sin embargo, desde el punto de vista artístico y arquitectónico es un monumento de máximo interés.
Santa Cristina de Ribas de Sil se encuentra en el municipio de Parada do Sil en un entorno de incomparable belleza, a pocos metros del río Sil rodeado completamente de un frondoso bosque de castaños.

Aunque se especula con un origen anterior, la primera noticia de este monasterio se tiene en el siglo IX.

No obstante, lo que el viajero puede presenciar hoy es un conjunto de edificios románico y renacentista principalmente.

La iglesia es plenamente románica, de finales del siglo XII. Tiene planta de cruz latina, con una sola nave más crucero. La cabecera tiene tres ábsides. El principal es la prolongación de la nave, mientras que los absidiolos laterales se abren a los brazos del crucero.

También tiene una torre románica -algo poco frecuente en el románico gallego- y dos pandas del claustro renacentista originario del siglo XVI en su lado septentrional
La iglesia

Centrándonos en la iglesia del monasterio, diremos que su gran encanto reside en su armoniosa y elegante arquitectura más que en aspectos escultóricos.

Su nave es alta y esbelta, formada por cinco tramos separados por arcos fajones apuntados. Estos arcos de refuerzo se hacen corresponder externamente con contrafuertes rítmicamente dispuestos. En los paños entre los contrafuertes hay ventanales. Todo ello ofrece un resultado muy armónico.

La nave del transepto sobresale bastante de la nave y en sus dos hastiales también se abren ventanales románicos.

La cabecera muestra un gran ábside principal seccionado por cuatro columnas y en las tres calles principales se abren ventanales de arquivolta plana sobre columnillas
Los ábsides laterales, además de tener un tamaño muy inferior tienen una articulación también más simple, con tambor liso y una estrecha aspillera central.

Elemento muy notable es la fachada del oeste, constituida por una portada de tres arquivoltas semicirculares de perfil de bocel y tradosadas por ajedrezado. Tiene tres parejas de columnas cuyos capiteles son vegetales mayoritariamente. El frontón que tiene actualmente es completamente liso.

Encima se ensambló un gran rosetón para iluminar el templo. Las tracerías son de lóbulos.

Al norte queda una sencilla torre románica almenada con troneras de arcos semicirculares.

Claustro

Anexa a la fachada hay una portadita románica que daba acceso al claustro. De éste quedan dos pandas en pie. Es del siglo XVI, y se articula mediante arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados (más bien diríamos pilares prismáticos con las esquinas achaflanadas).

Tags:   Mosteiro Santa Cristina Parada do Sil Ourense Ribeira Sacra Románico Ribas Tradicional

N 0 B 1.1K C 0 E May 15, 2011 F May 16, 2011
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

GALEGO

O Mosteiro de Santa Cristina de Ribas de Sil é un dos grandes encantos monumentais e espirituais da Ribeira Sacra. Este cenobio benedictino é moito menos coñecido que outros tan ilustres como o de San Esteban (Santo Estevo de Ribas de Sil, reconvertido en parador) pero, con todo, desde o punto de vista artístico e arquitectónico é un monumento de máximo interese.
Santa Cristina de Ribas de Sil atópase no municipio de Parada do Sil nunha contorna de incomparable beleza, a poucos metros do río Sil rodeado completamente dun frondoso bosque de castiñeiros.

Aínda que se especula cunha orixe anterior, a primeira noticia deste mosteiro tense no século IX.

No entanto, o que o viaxeiro pode presenciar hoxe é un conxunto de edificios románico e renacentista principalmente.

A igrexa é plenamente románica, de finais do século XII. Ten planta de cruz latina, cunha soa nave máis cruceiro. A cabeceira ten tres ábsidas. O principal é a prolongación da nave, mentres que os absidiolos laterais ábrense aos brazos do cruceiro.

Tamén ten unha torre románica -algo pouco frecuente no románico galego- e dous pandas do claustro renacentista orixinario do século XVI no seu lado setentrional
A igrexa

Centrándonos na igrexa do mosteiro, diremos que o seu gran encanto reside no seu armoniosa e elegante arquitectura máis que en aspectos escultóricos.

A súa nave é alta e esvelta, formada por cinco tramos separados por arcos fajones apuntados. Estes arcos de reforzo fanse corresponder externamente con contrafuertes rítmicamente dispostos. Nos panos entre os contrafuertes hai ventás. Todo iso ofrece un resultado moi armónico.

A nave do transepto sobresae bastante da nave e nas súas dúas hastiales tamén se abren ventás románicos.

A cabeceira mostra unha gran ábsida principal seccionado por catro columnas e nas tres rúas principais ábrense ventás de arquivolta plana sobre columnillas
As ábsidas laterais, ademais de ter un tamaño moi inferior teñen unha articulación tamén máis simple, con tambor liso e unha estreita aspillera central.

Elemento moi notable é a fachada do oeste, constituída por unha portada de tres arquivoltas semicirculares de perfil de bocel e tradosadas por ajedrezado. Ten tres parellas de columnas cuxos capiteis son vexetais maioritariamente. O frontón que ten actualmente é completamente liso.

Encima se ensambló un gran rosetón para iluminar o templo. As tracerías son de lóbulos.

Ao norte queda unha sinxela torre románica almenada con troneras de arcos semicirculares.

Claustro

Anexa á fachada hai unha portadita románica que daba acceso ao claustro. Deste quedan dous pandas en pé. É do século XVI, e articúlase mediante arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados (máis ben diriamos alicerces prismáticos coas esquinas achafranadas).


CASTELLANO
El Monasterio de Santa Cristina de Ribas de Sil es uno de los grandes encantos monumentales y espirituales de la Ribeira Sacra. Este cenobio benedictino es mucho menos conocido que otros tan ilustres como el de San Esteban (Santo Estevo de Ribas de Sil, reconvertido en parador) pero, sin embargo, desde el punto de vista artístico y arquitectónico es un monumento de máximo interés.
Santa Cristina de Ribas de Sil se encuentra en el municipio de Parada do Sil en un entorno de incomparable belleza, a pocos metros del río Sil rodeado completamente de un frondoso bosque de castaños.

Aunque se especula con un origen anterior, la primera noticia de este monasterio se tiene en el siglo IX.

No obstante, lo que el viajero puede presenciar hoy es un conjunto de edificios románico y renacentista principalmente.

La iglesia es plenamente románica, de finales del siglo XII. Tiene planta de cruz latina, con una sola nave más crucero. La cabecera tiene tres ábsides. El principal es la prolongación de la nave, mientras que los absidiolos laterales se abren a los brazos del crucero.

También tiene una torre románica -algo poco frecuente en el románico gallego- y dos pandas del claustro renacentista originario del siglo XVI en su lado septentrional
La iglesia

Centrándonos en la iglesia del monasterio, diremos que su gran encanto reside en su armoniosa y elegante arquitectura más que en aspectos escultóricos.

Su nave es alta y esbelta, formada por cinco tramos separados por arcos fajones apuntados. Estos arcos de refuerzo se hacen corresponder externamente con contrafuertes rítmicamente dispuestos. En los paños entre los contrafuertes hay ventanales. Todo ello ofrece un resultado muy armónico.

La nave del transepto sobresale bastante de la nave y en sus dos hastiales también se abren ventanales románicos.

La cabecera muestra un gran ábside principal seccionado por cuatro columnas y en las tres calles principales se abren ventanales de arquivolta plana sobre columnillas
Los ábsides laterales, además de tener un tamaño muy inferior tienen una articulación también más simple, con tambor liso y una estrecha aspillera central.

Elemento muy notable es la fachada del oeste, constituida por una portada de tres arquivoltas semicirculares de perfil de bocel y tradosadas por ajedrezado. Tiene tres parejas de columnas cuyos capiteles son vegetales mayoritariamente. El frontón que tiene actualmente es completamente liso.

Encima se ensambló un gran rosetón para iluminar el templo. Las tracerías son de lóbulos.

Al norte queda una sencilla torre románica almenada con troneras de arcos semicirculares.

Claustro

Anexa a la fachada hay una portadita románica que daba acceso al claustro. De éste quedan dos pandas en pie. Es del siglo XVI, y se articula mediante arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados (más bien diríamos pilares prismáticos con las esquinas achaflanadas).

Tags:   Mosteiro Santa Cristina Parada do Sil Ourense Ribeira Sacra Románico Ribas Tradicional

N 0 B 5.6K C 0 E May 15, 2011 F May 16, 2011
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

GALEGO
Se hai algún lugar máxico na Ribeira Sacra, tanto pola súa contorna como pola súa arquitectura, é sen dúbida o mosteiro de Santa Cristina.
Está no municipio de Parada do Sil nunha contorna de gran beleza, a poucos metros do Sil e rodeado de castiñeiros.
A baixada ao mosteiro por unha estrada sinuosa vai ofrecendo a contemplación da paisaxe característica desta zona. E logo, unhas escaleiras lévannos ata a fachada da igrexa e a bela portadita románica que dá acceso ao seu claustro.
A primeira noticia do mosteiro é do s.IX, pero o que hai agora é románico e renacentista.
Foi un eremitorio do s.IX que terminará adoptando a regra benedictina. Privilexios reais e doazóns fixeron que o mosteiro fose importante ata o s.XVI, momento en que pasa a depender como priorado de San Esteban de Ribas de Sil.

A igrexa é de finais do s.XII con planta de cruz latina (algo infrecuente no románico da Ribeira) dunha nave e cruceiro con tres ábsidas, saíndo os laterais do cruceiro.
Tamén presenta outra peculiaridade, a existencia dunha torre románica, pouco habitual no románico galego; e, para rematar, dous pandas do claustro renacentista do s.XVI.

A cabeceira benedictina de ábsidas graduadas é de perfecta sillería.
Como é regra habitual a ábsida central é máis alto e ancho que os laterais, e nel ábrense tres fiestras. Os laterais teñen unha articulación máis simple con tambor liso e unha aspillera central.
Tamén conta cunha cornixa repleta de canecillos, todos eles restaurados.
Nestes canecillos atopamos un bo mostrario de iconografía románica, desde os vexetais ou xeométricos ata os de representacións animais ou humanas.
Entre eles, destaca a figura dun home de poutelas, símbolo do pecador. Parece ser que este tipo de imaxes estaban inspiradas na tradición musulmá que castigaba aos condenados a estar durante moito tempo nunha postura forzada (por exemplo, en crequenas), ata que o seu corpo quedaba atenazado.
Tamén aparece un coito, tema habitual do románico e moi estendido pola zona norte da península, onde se dá o chamado románico erótico. Realmente non se trata de temas puramente pornográficos, xa que se colocaban nas igrexas para condenar a luxuria, o maior dos pecados da Idade Media, pero tamén para incitar ao pobo á procreación porque non hai que esquecer que no s.XII, época de repoboación, necesítase un aumento da natalidade para poboar os territorios reconquistados aos musulmáns, e este labor vai ser favorecida pola Igrexa desde os seus mosteiros. Xa que logo, estas imaxes terían un sentido condenatorio e á vez didáctico por parte dos clérigos.
En relación con este canecillo interpretouse outro, que hai a continuación, como unha parturienta, aínda que parece máis un home que unha muller.
E entre os que representan animais, cabe destacar a figura dun gato. Este animal represéntase moito no románico galego, quizais por unha tradición ancestral, relacionada coa bruxería, que afirmaba que cheirando os xenitais deste animal e pasando a man polo seu lombo curábase a esterilidad das mulleres.
Unha cornixa percorre a ábsida central e prolóngase polos muros laterais, abríndose a partir dela as fiestras para iluminar o interior. Catro contrafuertes sosteñen cada muro, conservándose unhas ménsulas que indican que houbo un pórtico lateral.

A fachada está dividida en dous corpos pola mesma cornixa. Ten tres arquivoltas de bocel e ajedrezado, con tres parellas de columnas cuxos capiteis son vexetais. Encima un rosetón de tracería de lóbulos.

O interior divídese en cinco tramos por arcos apuntados, separados por fajones, que apean en ménsulas encaixadas nunha imposta. A nave cóbrese con madeira, mentres o cruceiro faio con canón sobre catro arcos de medio punto que apean en columnas encostadas con motivos vexetais, cabezas e figuras que parecen simios.

Ao retirar o retablo do altar maior apareceron unhas pinturas renacentistas do s.XVI.

Anexa á fachada da igrexa hai unha portadita románica que daba acceso ao claustro.
Fórmase por un arco de medio punto cargado de decoración vexetal carnosa, característica do románico galego por influencia borgoñona. E no intradós aparecen representados os símbolos do Tetramorfos cun anxo na clave.

Do claustro quedan dous pandas en pé. É do s.XVI con arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados.
No lado norte unha sinxela torre románica almenada, cuxo remate é do s.XVI, sobresae moi por encima do claustro.

É interesante o arranque da torre. Tres arcos sobre columnas encostadas ábrense na súa base e apoian en capiteis.
O máis interesante é o que mostra a dous arpías afrontadas enroscadas polos seus mesmas colas.
As colas enroladas no seu propio chan e enlazadas ao redor dos seus pescozos, separando as dúas partes do monstro imaxinario, a humana e a animal, parecen suxerir o último impedimento do home para liberar o seu espírito e deixalo voar libremente no seu camiño cara á unidade. Con todo, o feito de que as colas estean entrelazadas entre si, fala dunha comunicación ou dependencia entre ambos. E isto pode ter un dobre sentido: o camiño espiritual é un camiño que se ha de percorrer en solitario, desligándose dos demais, e outro é que os progresos espirituais de cada un no coñecemento desa unidade, axudan ao resto dos homes no seu propio camiño nunha especie de comuñón dos santos.

- A pesar das descricións, máis ou menos detalladas, que fagamos deste mosteiro, sempre nos quedaremos curtos, porque hai que velo e sentilo para poder gozar del en toda a súa magnitude.

Textos: María Díaz

CASTELLANO
Si hay algún lugar mágico en la Ribeira Sacra, tanto por su entorno como por su arquitectura, es sin duda el monasterio de Santa Cristina.
Está en el municipio de Parada do Sil en un entorno de gran belleza, a pocos metros del Sil y rodeado de castaños.
La bajada al monasterio por una carretera sinuosa va ofreciendo la contemplación del paisaje característico de esta zona. Y luego, unas escaleras nos llevan hasta la fachada de la iglesia y la bella portadita románica que da acceso a su claustro.
La primera noticia del monasterio es del s.IX, pero lo que hay ahora es románico y renacentista.
Fue un eremitorio del s.IX que terminará adoptando la regla benedictina. Privilegios reales y donaciones hicieron que el monasterio fuera importante hasta el s.XVI, momento en que pasa a depender como priorato de San Esteban de Ribas de Sil.

La iglesia es de finales del s.XII con planta de cruz latina (algo infrecuente en el románico de la Ribeira) de una nave y crucero con tres ábsides, saliendo los laterales del crucero.
También presenta otra peculiaridad, la existencia de una torre románica, poco habitual en el románico gallego; y, por último, dos pandas del claustro renacentista del s.XVI.

La cabecera benedictina de ábsides escalonados es de perfecta sillería.
Como es regla habitual el ábside central es más alto y ancho que los laterales, y en él se abren tres ventanas. Los laterales tienen una articulación más simple con tambor liso y una aspillera central.
También cuenta con una cornisa repleta de canecillos, todos ellos restaurados.
En estos canecillos encontramos un buen muestrario de iconografía románica, desde los vegetales o geométricos hasta los de representaciones animales o humanas.
Entre ellos, destaca la figura de un hombre a cuatro patas, símbolo del pecador. Parece ser que este tipo de imágenes estaban inspiradas en la tradición musulmana que castigaba a los condenados a estar durante mucho tiempo en una postura forzada (por ejemplo, en cuclillas), hasta que su cuerpo quedaba atenazado.
También aparece un coito, tema habitual del románico y muy extendido por la zona norte de la península, donde se da el llamado románico erótico. Realmente no se trata de temas puramente pornográficos, ya que se colocaban en las iglesias para condenar la lujuria, el mayor de los pecados de la Edad Media, pero también para incitar al pueblo a la procreación porque no hay que olvidar que en el s.XII, época de repoblación, se necesita un aumento de la natalidad para poblar los territorios reconquistados a los musulmanes, y esta labor va a ser favorecida por la Iglesia desde sus monasterios. Por tanto, estas imágenes tendrían un sentido condenatorio y a la vez didáctico por parte de los clérigos.
En relación con este canecillo se ha interpretado otro, que hay a continuación, como una parturienta, aunque parece más un hombre que una mujer.
Y entre los que representan animales, cabe destacar la figura de un gato. Este animal se representa mucho en el románico gallego, quizás por una tradición ancestral, relacionada con la brujería, que afirmaba que oliendo los genitales de este animal y pasando la mano por su lomo se curaba la esterilidad de las mujeres.
Una cornisa recorre el ábside central y se prolonga por los muros laterales, abriéndose a partir de ella las ventanas para iluminar el interior. Cuatro contrafuertes sostienen cada muro, conservándose unas ménsulas que indican que hubo un pórtico lateral.

La fachada está dividida en dos cuerpos por la misma cornisa. Tiene tres arquivoltas de bocel y ajedrezado, con tres parejas de columnas cuyos capiteles son vegetales. Encima un rosetón de tracería de lóbulos.

El interior se divide en cinco tramos por arcos apuntados, separados por fajones, que apean en ménsulas empotradas en una imposta. La nave se cubre con madera, mientras el crucero lo hace con cañón sobre cuatro arcos de medio punto que apean en columnas adosadas con motivos vegetales, cabezas y figuras que parecen simios.

Al retirar el retablo del altar mayor aparecieron unas pinturas renacentistas del s.XVI.

Anexa a la fachada de la iglesia hay una portadita románica que daba acceso al claustro.
Se forma por un arco de medio punto cargado de decoración vegetal carnosa, característica del románico gallego por influencia borgoñona. Y en el intradós aparecen representados los símbolos del Tetramorfos con un ángel en la clave.

Del claustro quedan dos pandas en pie. Es del s.XVI con arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados.
En el lado norte una sencilla torre románica almenada, cuyo remate es del s.XVI, sobresale muy por encima del claustro.

Es interesante el arranque de la torre. Tres arcos sobre columnas adosadas se abren en su base y apoyan en capiteles.
El más interesante es el que muestra a dos arpías afrontadas enroscadas por sus mismas colas.
Las colas enrolladas en su propio suelo y enlazadas alrededor de sus cuellos, separando las dos partes del monstruo imaginario, la humana y la animal, parecen sugerir el último impedimento del hombre para liberar su espíritu y dejarlo volar libremente en su camino hacia la unidad. Sin embargo, el hecho de que las colas estén entrelazadas entre sí, habla de una comunicación o dependencia entre ambos. Y esto puede tener un doble sentido: el camino espiritual es un camino que se ha de recorrer en solitario, desligándose de los demás, y otro es que los progresos espirituales de cada uno en el conocimiento de esa unidad, ayudan al resto de los hombres en su propio camino en una especie de comunión de los santos.

- A pesar de las descripciones, más o menos detalladas, que hagamos de este monasterio, siempre nos quedaremos cortos, porque hay que verlo y sentirlo para poder disfrutar de él en toda su magnitud.

Textos: María Díaz

Tags:   Mosteiro Santa Cristina Parada do Sil Ourense Ribeira Sacra Románico Ribas Tradicional

N 0 B 5.4K C 2 E May 15, 2011 F May 16, 2011
  • DESCRIPTION
  • COMMENT
  • MAP
  • O
  • L
  • M

GALEGO
Se hai algún lugar máxico na Ribeira Sacra, tanto pola súa contorna como pola súa arquitectura, é sen dúbida o mosteiro de Santa Cristina.
Está no municipio de Parada do Sil nunha contorna de gran beleza, a poucos metros do Sil e rodeado de castiñeiros.
A baixada ao mosteiro por unha estrada sinuosa vai ofrecendo a contemplación da paisaxe característica desta zona. E logo, unhas escaleiras lévannos ata a fachada da igrexa e a bela portadita románica que dá acceso ao seu claustro.
A primeira noticia do mosteiro é do s.IX, pero o que hai agora é románico e renacentista.
Foi un eremitorio do s.IX que terminará adoptando a regra benedictina. Privilexios reais e doazóns fixeron que o mosteiro fose importante ata o s.XVI, momento en que pasa a depender como priorado de San Esteban de Ribas de Sil.

A igrexa é de finais do s.XII con planta de cruz latina (algo infrecuente no románico da Ribeira) dunha nave e cruceiro con tres ábsidas, saíndo os laterais do cruceiro.
Tamén presenta outra peculiaridade, a existencia dunha torre románica, pouco habitual no románico galego; e, para rematar, dous pandas do claustro renacentista do s.XVI.

A cabeceira benedictina de ábsidas graduadas é de perfecta sillería.
Como é regra habitual a ábsida central é máis alto e ancho que os laterais, e nel ábrense tres fiestras. Os laterais teñen unha articulación máis simple con tambor liso e unha aspillera central.
Tamén conta cunha cornixa repleta de canecillos, todos eles restaurados.
Nestes canecillos atopamos un bo mostrario de iconografía románica, desde os vexetais ou xeométricos ata os de representacións animais ou humanas.
Entre eles, destaca a figura dun home de poutelas, símbolo do pecador. Parece ser que este tipo de imaxes estaban inspiradas na tradición musulmá que castigaba aos condenados a estar durante moito tempo nunha postura forzada (por exemplo, en crequenas), ata que o seu corpo quedaba atenazado.
Tamén aparece un coito, tema habitual do románico e moi estendido pola zona norte da península, onde se dá o chamado románico erótico. Realmente non se trata de temas puramente pornográficos, xa que se colocaban nas igrexas para condenar a luxuria, o maior dos pecados da Idade Media, pero tamén para incitar ao pobo á procreación porque non hai que esquecer que no s.XII, época de repoboación, necesítase un aumento da natalidade para poboar os territorios reconquistados aos musulmáns, e este labor vai ser favorecida pola Igrexa desde os seus mosteiros. Xa que logo, estas imaxes terían un sentido condenatorio e á vez didáctico por parte dos clérigos.
En relación con este canecillo interpretouse outro, que hai a continuación, como unha parturienta, aínda que parece máis un home que unha muller.
E entre os que representan animais, cabe destacar a figura dun gato. Este animal represéntase moito no románico galego, quizais por unha tradición ancestral, relacionada coa bruxería, que afirmaba que cheirando os xenitais deste animal e pasando a man polo seu lombo curábase a esterilidad das mulleres.
Unha cornixa percorre a ábsida central e prolóngase polos muros laterais, abríndose a partir dela as fiestras para iluminar o interior. Catro contrafuertes sosteñen cada muro, conservándose unhas ménsulas que indican que houbo un pórtico lateral.

A fachada está dividida en dous corpos pola mesma cornixa. Ten tres arquivoltas de bocel e ajedrezado, con tres parellas de columnas cuxos capiteis son vexetais. Encima un rosetón de tracería de lóbulos.

O interior divídese en cinco tramos por arcos apuntados, separados por fajones, que apean en ménsulas encaixadas nunha imposta. A nave cóbrese con madeira, mentres o cruceiro faio con canón sobre catro arcos de medio punto que apean en columnas encostadas con motivos vexetais, cabezas e figuras que parecen simios.

Ao retirar o retablo do altar maior apareceron unhas pinturas renacentistas do s.XVI.

Anexa á fachada da igrexa hai unha portadita románica que daba acceso ao claustro.
Fórmase por un arco de medio punto cargado de decoración vexetal carnosa, característica do románico galego por influencia borgoñona. E no intradós aparecen representados os símbolos do Tetramorfos cun anxo na clave.

Do claustro quedan dous pandas en pé. É do s.XVI con arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados.
No lado norte unha sinxela torre románica almenada, cuxo remate é do s.XVI, sobresae moi por encima do claustro.

É interesante o arranque da torre. Tres arcos sobre columnas encostadas ábrense na súa base e apoian en capiteis.
O máis interesante é o que mostra a dous arpías afrontadas enroscadas polos seus mesmas colas.
As colas enroladas no seu propio chan e enlazadas ao redor dos seus pescozos, separando as dúas partes do monstro imaxinario, a humana e a animal, parecen suxerir o último impedimento do home para liberar o seu espírito e deixalo voar libremente no seu camiño cara á unidade. Con todo, o feito de que as colas estean entrelazadas entre si, fala dunha comunicación ou dependencia entre ambos. E isto pode ter un dobre sentido: o camiño espiritual é un camiño que se ha de percorrer en solitario, desligándose dos demais, e outro é que os progresos espirituais de cada un no coñecemento desa unidade, axudan ao resto dos homes no seu propio camiño nunha especie de comuñón dos santos.

- A pesar das descricións, máis ou menos detalladas, que fagamos deste mosteiro, sempre nos quedaremos curtos, porque hai que velo e sentilo para poder gozar del en toda a súa magnitude.

Textos: María Díaz

CASTELLANO
Si hay algún lugar mágico en la Ribeira Sacra, tanto por su entorno como por su arquitectura, es sin duda el monasterio de Santa Cristina.
Está en el municipio de Parada do Sil en un entorno de gran belleza, a pocos metros del Sil y rodeado de castaños.
La bajada al monasterio por una carretera sinuosa va ofreciendo la contemplación del paisaje característico de esta zona. Y luego, unas escaleras nos llevan hasta la fachada de la iglesia y la bella portadita románica que da acceso a su claustro.
La primera noticia del monasterio es del s.IX, pero lo que hay ahora es románico y renacentista.
Fue un eremitorio del s.IX que terminará adoptando la regla benedictina. Privilegios reales y donaciones hicieron que el monasterio fuera importante hasta el s.XVI, momento en que pasa a depender como priorato de San Esteban de Ribas de Sil.

La iglesia es de finales del s.XII con planta de cruz latina (algo infrecuente en el románico de la Ribeira) de una nave y crucero con tres ábsides, saliendo los laterales del crucero.
También presenta otra peculiaridad, la existencia de una torre románica, poco habitual en el románico gallego; y, por último, dos pandas del claustro renacentista del s.XVI.

La cabecera benedictina de ábsides escalonados es de perfecta sillería.
Como es regla habitual el ábside central es más alto y ancho que los laterales, y en él se abren tres ventanas. Los laterales tienen una articulación más simple con tambor liso y una aspillera central.
También cuenta con una cornisa repleta de canecillos, todos ellos restaurados.
En estos canecillos encontramos un buen muestrario de iconografía románica, desde los vegetales o geométricos hasta los de representaciones animales o humanas.
Entre ellos, destaca la figura de un hombre a cuatro patas, símbolo del pecador. Parece ser que este tipo de imágenes estaban inspiradas en la tradición musulmana que castigaba a los condenados a estar durante mucho tiempo en una postura forzada (por ejemplo, en cuclillas), hasta que su cuerpo quedaba atenazado.
También aparece un coito, tema habitual del románico y muy extendido por la zona norte de la península, donde se da el llamado románico erótico. Realmente no se trata de temas puramente pornográficos, ya que se colocaban en las iglesias para condenar la lujuria, el mayor de los pecados de la Edad Media, pero también para incitar al pueblo a la procreación porque no hay que olvidar que en el s.XII, época de repoblación, se necesita un aumento de la natalidad para poblar los territorios reconquistados a los musulmanes, y esta labor va a ser favorecida por la Iglesia desde sus monasterios. Por tanto, estas imágenes tendrían un sentido condenatorio y a la vez didáctico por parte de los clérigos.
En relación con este canecillo se ha interpretado otro, que hay a continuación, como una parturienta, aunque parece más un hombre que una mujer.
Y entre los que representan animales, cabe destacar la figura de un gato. Este animal se representa mucho en el románico gallego, quizás por una tradición ancestral, relacionada con la brujería, que afirmaba que oliendo los genitales de este animal y pasando la mano por su lomo se curaba la esterilidad de las mujeres.
Una cornisa recorre el ábside central y se prolonga por los muros laterales, abriéndose a partir de ella las ventanas para iluminar el interior. Cuatro contrafuertes sostienen cada muro, conservándose unas ménsulas que indican que hubo un pórtico lateral.

La fachada está dividida en dos cuerpos por la misma cornisa. Tiene tres arquivoltas de bocel y ajedrezado, con tres parejas de columnas cuyos capiteles son vegetales. Encima un rosetón de tracería de lóbulos.

El interior se divide en cinco tramos por arcos apuntados, separados por fajones, que apean en ménsulas empotradas en una imposta. La nave se cubre con madera, mientras el crucero lo hace con cañón sobre cuatro arcos de medio punto que apean en columnas adosadas con motivos vegetales, cabezas y figuras que parecen simios.

Al retirar el retablo del altar mayor aparecieron unas pinturas renacentistas del s.XVI.

Anexa a la fachada de la iglesia hay una portadita románica que daba acceso al claustro.
Se forma por un arco de medio punto cargado de decoración vegetal carnosa, característica del románico gallego por influencia borgoñona. Y en el intradós aparecen representados los símbolos del Tetramorfos con un ángel en la clave.

Del claustro quedan dos pandas en pie. Es del s.XVI con arcos de medio punto sobre columnas de fustes ochavados.
En el lado norte una sencilla torre románica almenada, cuyo remate es del s.XVI, sobresale muy por encima del claustro.

Es interesante el arranque de la torre. Tres arcos sobre columnas adosadas se abren en su base y apoyan en capiteles.
El más interesante es el que muestra a dos arpías afrontadas enroscadas por sus mismas colas.
Las colas enrolladas en su propio suelo y enlazadas alrededor de sus cuellos, separando las dos partes del monstruo imaginario, la humana y la animal, parecen sugerir el último impedimento del hombre para liberar su espíritu y dejarlo volar libremente en su camino hacia la unidad. Sin embargo, el hecho de que las colas estén entrelazadas entre sí, habla de una comunicación o dependencia entre ambos. Y esto puede tener un doble sentido: el camino espiritual es un camino que se ha de recorrer en solitario, desligándose de los demás, y otro es que los progresos espirituales de cada uno en el conocimiento de esa unidad, ayudan al resto de los hombres en su propio camino en una especie de comunión de los santos.

- A pesar de las descripciones, más o menos detalladas, que hagamos de este monasterio, siempre nos quedaremos cortos, porque hay que verlo y sentirlo para poder disfrutar de él en toda su magnitud.

Textos: María Díaz

Tags:   Mosteiro Santa Cristina Parada do Sil Ourense Ribeira Sacra Románico Ribas Tradicional


6.3%