De cisterciënzerinnenabdij van Zwijveke, in 1223 gesticht door Mathilde I van Dendermonde, verhuisde in 1228 naar de buiten de stadsmuren gelegen Zwijvekekouter. De abdij werd in 1579 tijdens de godsdiensttroebelen grondig verwoest. Na de wederopbouw, die duurde van 1608 tot 1663, volgde in augustus 1667, tijdens het beleg door de Franse koning Lodewijk XIV, een nieuwe verwoesting op bevel van de militaire gouverneur van Dendermonde. De zusters besloten toen hun abdij binnen de veilige stadsmuren herop te bouwen. Tussen de huidige poort en de Lindanusstraat verrees vanaf 1671 tot 1762 een nieuwe abdij, bestaande uit een monumentaal poortgebouw met enkele dienstgebouwen, een ruime tuin, een gesloten pandhof en een eigen kerk. Begin 1797 sloten de Fransen de abdij en verjoegen de kloosterlingen.
De abdijgebouwen zelf werden in 1798 als nationaal goed openbaar verkocht. Met uitzondering van enkele dienstgebouwen, een gaanderij en de ingangspoort, verdween alles onder de sloophamer. Een landbouwer vestigde zich in het dienstgebouw, de ruimte onder de gaanderij werd verbouwd tot acht kleine arbeiderswoningen. Het terrein kwam in de loop van de 19de eeuw in het bezit van de industrieel Albert Vertongen, die de gronden ca. 1900 verkavelde en het 'Zwijvicqkwartier' realiseerde. De open zuilengaanderij, waarvan de arduinen zuilen en bogen vermoedelijk herkomstig zijn uit de abdijgebouwen op de Zwijvekekouter, werd in 1690 onder abdis Petronella Mendez Correa heropgericht. In 1957 werden de bewaard gebleven gebouwen als monument beschermd. In 1969 verwierf de stad Dendermonde de vervallen gebouwen en liet ze tussen 1979 en 1983 restaureren. Hierbij verdween het poortgebouw en werd de uit 1755 daterende monumentale toegangspoort verplaatst tot tegen de afsluitingsmuur van de pastorie van Sint-Gillis-Binnen. Vanaf 1983 werden enkele bijgebouwen ter beschikking gesteld van de stedelijke musea.
Foto: Tijl Vereenooghe
Tags: Abdij van Zwijveke Zwijvekeabdij Abdij Zwijveke Dendermonde archeonet geotagged geo:lon=4.1015 geo:lat=51.0281 oost-vlaanderen
De cisterciënzerinnenabdij van Zwijveke, in 1223 gesticht door Mathilde I van Dendermonde, verhuisde in 1228 naar de buiten de stadsmuren gelegen Zwijvekekouter. De abdij werd in 1579 tijdens de godsdiensttroebelen grondig verwoest. Na de wederopbouw, die duurde van 1608 tot 1663, volgde in augustus 1667, tijdens het beleg door de Franse koning Lodewijk XIV, een nieuwe verwoesting op bevel van de militaire gouverneur van Dendermonde. De zusters besloten toen hun abdij binnen de veilige stadsmuren herop te bouwen. Tussen de huidige poort en de Lindanusstraat verrees vanaf 1671 tot 1762 een nieuwe abdij, bestaande uit een monumentaal poortgebouw met enkele dienstgebouwen, een ruime tuin, een gesloten pandhof en een eigen kerk. Begin 1797 sloten de Fransen de abdij en verjoegen de kloosterlingen.
De abdijgebouwen zelf werden in 1798 als nationaal goed openbaar verkocht. Met uitzondering van enkele dienstgebouwen, een gaanderij en de ingangspoort, verdween alles onder de sloophamer. Een landbouwer vestigde zich in het dienstgebouw, de ruimte onder de gaanderij werd verbouwd tot acht kleine arbeiderswoningen. Het terrein kwam in de loop van de 19de eeuw in het bezit van de industrieel Albert Vertongen, die de gronden ca. 1900 verkavelde en het 'Zwijvicqkwartier' realiseerde. De open zuilengaanderij, waarvan de arduinen zuilen en bogen vermoedelijk herkomstig zijn uit de abdijgebouwen op de Zwijvekekouter, werd in 1690 onder abdis Petronella Mendez Correa heropgericht. In 1957 werden de bewaard gebleven gebouwen als monument beschermd. In 1969 verwierf de stad Dendermonde de vervallen gebouwen en liet ze tussen 1979 en 1983 restaureren. Hierbij verdween het poortgebouw en werd de uit 1755 daterende monumentale toegangspoort verplaatst tot tegen de afsluitingsmuur van de pastorie van Sint-Gillis-Binnen. Vanaf 1983 werden enkele bijgebouwen ter beschikking gesteld van de stedelijke musea.
Foto: Tijl Vereenooghe
Tags: Abdij van Zwijveke Zwijvekeabdij Zwijvekemuseum Museum Lapidarium Abdij Zwijveke Dendermonde archeonet geotagged geo:lon=4.1015 geo:lat=51.0281 oost-vlaanderen
De cisterciënzerinnenabdij van Zwijveke, in 1223 gesticht door Mathilde I van Dendermonde, verhuisde in 1228 naar de buiten de stadsmuren gelegen Zwijvekekouter. De abdij werd in 1579 tijdens de godsdiensttroebelen grondig verwoest. Na de wederopbouw, die duurde van 1608 tot 1663, volgde in augustus 1667, tijdens het beleg door de Franse koning Lodewijk XIV, een nieuwe verwoesting op bevel van de militaire gouverneur van Dendermonde. De zusters besloten toen hun abdij binnen de veilige stadsmuren herop te bouwen. Tussen de huidige poort en de Lindanusstraat verrees vanaf 1671 tot 1762 een nieuwe abdij, bestaande uit een monumentaal poortgebouw met enkele dienstgebouwen, een ruime tuin, een gesloten pandhof en een eigen kerk. Begin 1797 sloten de Fransen de abdij en verjoegen de kloosterlingen.
De abdijgebouwen zelf werden in 1798 als nationaal goed openbaar verkocht. Met uitzondering van enkele dienstgebouwen, een gaanderij en de ingangspoort, verdween alles onder de sloophamer. Een landbouwer vestigde zich in het dienstgebouw, de ruimte onder de gaanderij werd verbouwd tot acht kleine arbeiderswoningen. Het terrein kwam in de loop van de 19de eeuw in het bezit van de industrieel Albert Vertongen, die de gronden ca. 1900 verkavelde en het 'Zwijvicqkwartier' realiseerde. De open zuilengaanderij, waarvan de arduinen zuilen en bogen vermoedelijk herkomstig zijn uit de abdijgebouwen op de Zwijvekekouter, werd in 1690 onder abdis Petronella Mendez Correa heropgericht. In 1957 werden de bewaard gebleven gebouwen als monument beschermd. In 1969 verwierf de stad Dendermonde de vervallen gebouwen en liet ze tussen 1979 en 1983 restaureren. Hierbij verdween het poortgebouw en werd de uit 1755 daterende monumentale toegangspoort verplaatst tot tegen de afsluitingsmuur van de pastorie van Sint-Gillis-Binnen. Vanaf 1983 werden enkele bijgebouwen ter beschikking gesteld van de stedelijke musea.
Foto: Tijl Vereenooghe
Tags: Abdij van Zwijveke Zwijvekeabdij Zwijvekemuseum Museum Abdij Zwijveke Dendermonde archeonet geotagged geo:lon=4.1015 geo:lat=51.0281 oost-vlaanderen
Vermoedelijk tussen 1260 en 1272 ontstond in Dendermonde een kleine begijnengemeenschap. In 1288 namen de meeste begijnen hun intrek in een volledig omwald hof. In 1578 brak de beeldenstorm uit, waarbij de kerk in brand werd gestoken en de huizen geplunderd en gedeeltelijk verwoest werden. Na 1584 begon de heropbouw van het begijnhof. De meeste huizen dateren uit de periode 1604-1660. Het aantal begijnen liep eerst op van 25 in 1601 tot 250 in 1691, doch vanaf 1700 tekende zich een langzame achteruitgang af. In 1797 werd het begijnhof afgeschaft; de goederen werden toegewezen aan de Burgerlijke Godshuizen.
In het tweede kwart van de 19de eeuw onderging het begijnhof vaak ingrijpende verbouwingen. Na 1866 beschikten de begijnen niet meer over de nodige middelen om de woningen degelijk te onderhouden. Hieruit resulteerde een steeds verder schrijdend verval, waardoor heel wat waardevolle elementen verloren gingen. De in 1914 vernielde begijnhofkerk werd in 1927-1928 door de huidige kerk vervangen. In 1975 verdween het laatste begijntje uit het Dendermondse stadsbeeld. Om de herinnering aan de begijnen niet te laten verloren gaan, werd in 1980 overgegaan tot de oprichting van een begijnhofmuseum, momenteel gespreid over de huisjes 11 en 25. In 1990 werd gestart met de restauratie van de begijnhofhuisjes. De meer dan 40 begijnhuisjes zijn bijna allemaal weer bewoond. In 1998 werd het Dendermondse begijnhof erkend als Unesco-werelderfgoed.
Foto: Tijl Vereenooghe
Tags: Sint-Alexiusbegijnhof Begijnhof Dendermonde archeonet geotagged geo:lon=4.0974 geo:lat=51.0272 oost-vlaanderen
Vermoedelijk tussen 1260 en 1272 ontstond in Dendermonde een kleine begijnengemeenschap. In 1288 namen de meeste begijnen hun intrek in een volledig omwald hof. In 1578 brak de beeldenstorm uit, waarbij de kerk in brand werd gestoken en de huizen geplunderd en gedeeltelijk verwoest werden. Na 1584 begon de heropbouw van het begijnhof. De meeste huizen dateren uit de periode 1604-1660. Het aantal begijnen liep eerst op van 25 in 1601 tot 250 in 1691, doch vanaf 1700 tekende zich een langzame achteruitgang af. In 1797 werd het begijnhof afgeschaft; de goederen werden toegewezen aan de Burgerlijke Godshuizen.
In het tweede kwart van de 19de eeuw onderging het begijnhof vaak ingrijpende verbouwingen. Na 1866 beschikten de begijnen niet meer over de nodige middelen om de woningen degelijk te onderhouden. Hieruit resulteerde een steeds verder schrijdend verval, waardoor heel wat waardevolle elementen verloren gingen. De in 1914 vernielde begijnhofkerk werd in 1927-1928 door de huidige kerk vervangen. In 1975 verdween het laatste begijntje uit het Dendermondse stadsbeeld. Om de herinnering aan de begijnen niet te laten verloren gaan, werd in 1980 overgegaan tot de oprichting van een begijnhofmuseum, momenteel gespreid over de huisjes 11 en 25. In 1990 werd gestart met de restauratie van de begijnhofhuisjes. De meer dan 40 begijnhuisjes zijn bijna allemaal weer bewoond. In 1998 werd het Dendermondse begijnhof erkend als Unesco-werelderfgoed.
Foto: Tijl Vereenooghe
Tags: Sint-Alexiusbegijnhof Begijnhof Dendermonde archeonet geotagged geo:lon=4.0974 geo:lat=51.0272 oost-vlaanderen